Een poging tot duiding van neuronetwerken (2)

Een poging tot duiding van de gevolgen van neuronetwerken


De vorige week schreef ik over neuronetwerken. Iemand vertelde mij iets wat ik mij zelf ook afvroeg: ‘ben ik duidelijk genoeg?’ Mijn verlangen om te delen over wat ik ontdek is groot. Ik wil enerzijds heel graag anderen gunnen wat ik zelf ontdek. Maar ik merk dat dit allereerst over mij gaat. En daarmee ook het proces iets is wat zich in mij aan het voltrekken is. In dat proces merk ik dat er ineens heel veel gebeurt in mijn denken. En dat ik ook, zoals in het boek stond, voor genezing bidt van mijn verwondingen. Ineens was ik er zondag klaar mee, omdat er in mijn geest het één en ander aan het veranderen is.

Daarmee kom ik wederom op die neuroverbindingen die er lopen en waaraan ik vastzat in mijn leven. Na een maand vormen zich nieuwe verbindingen, dus ik heb nog even te gaan. Maar om te duiden wat ik voel, dien ik dus mijzelf de tijd te gunnen om die netwerken te ontleden. Het lijkt alsof dat een heel duidelijk en helder proces is, maar ik doe het ervarender wijs. Ik probeer niet alleen de kennis toe te passen, maar ook te voelen. En dus kwam ik zondag bij een vervelend gevoel, dat ik niet wilde duiden maar moest voelen. Dat is ingewikkeld, maar toen ik het toestond bleek dat ik even afstand moest nemen en vroeg moest gaan slapen.

En zo merk ik dat er allerlei gedrag verscholen zit achter mijn moeite met sommige dingen. Zo was ik dinsdagochtend even aan het piekeren hoe ik iets moest zeggen tegen mijn vriendin. Ik heb dan steeds vaker dat ik het dan als ik het bemerk dat ik er over inzit bij God neerleg. Zo ook deze ochtend, ik vertrouwde op God hierin.

Dus vertelde ik mij wat mij dwars zat. Nog met een aanloop er naartoe, die niet nodig bleek. Zij kan kritiek goed handelen. Toen ik daarna nadacht over de echoput achter mijn piekeren, kwam ik tot het volgende: allereerst ‘ik ben bang van ruzie’, maar ook ‘ik ben bang dat ik overruled wordt’, ‘dat ik mij niet gehoord voel’. Allerlei echo’s uit het verleden die schuilgaan achter mijn gevoeligheid. Maar ook: ‘ik ben bang de ander te kwetsen.’ Dit als gevolg van mijn gevoel ‘dat ik mij verantwoordelijk voel voor de gevoelens van de ander.’ Die kwam ook om de hoek kijken.

Een hele brei aan gevoelens die opgestapeld liggen voordat ik mij durf te uiten. Allerlei echoputten die in mijn onderbewustzijn opgeslagen liggen. Allerlei verwondingen die om genezing vragen. Het is dan ook niet gek dat ik altijd zoveel angst voelde om mijn ongenoegen ergens over te uiten. Al die stemmen in mijn onderbewustzijn gingen dan aan, en ik begrijp nu eigenlijk pas goed dat die een gevoel van angst opriepen, heel veel angst.

Het staat beschreven in het boek dat ik erover lees en dinsdagochtend besprak ik het met een vriendin van mij. Hoe die echoputten mij dreven tot angst die mij beperkten in wie ik ben. Want daardoor durfde ik mij lange tijd niet te uiten over wat me dwars zat in het gedrag van de ander. Steeds maar weer bang voor de consequenties, consequenties die, als ik ze onder de loep neem met mijn volwassen ik, helemaal niet voorkomen. Ik was dus zo vereenzelvigd met de boodschappen die ik mijzelf aanleerde als kind dat ik, onbewust als ik was, op de automatische piloot leefde. Deze boodschappen, ook wel coping-technieken genoemd, leefden elke keer op als ik geconfronteerd werd met iemand die het gedrag van mijn opvoeders kopieerden. Waardoor ik telkens dezelfde film afspeelde, die van het angstige kind. Bang om gekwetst te worden.

Het zal dan ook niet verbazen dat ik tot ongeveer een jaar terug heel veel moeite had met relaties, zowel dichtbij als verderaf. Maar ook in werkrelaties was ik angstig. Altijd was er steeds weer de moeite om met mensen om te gaan. Maar vooral om het hele scala aan gevoelens die ik zelf had op de juiste manier te kunnen handelen. Daar begin ik nu mee. Ik begin om mezelf moed in te spreken. Te begrijpen waar mijn angst om kritisch te zijn vandaan komt, en mijzelf dan toe te spreken met mijn volwassen ik die mij geruststelt en aangeeft dat mijn angst van vroeger is en niets heeft te maken met deze situatie. En zelfs als de ander boos wordt, ik geen averij oploop zoals ik vorige week merkte. Ik het bij de ander kan laten en mij niet langer verantwoordelijk voelde voor zijn (of haar) gevoelens.

Tenslotte kwam ik in het boek dat ik gebruik ook de genezing voor die verwonding tegen. Ik heb het overgetypt en dik onderstreept, want dit is hoe ik hoop dat mijn heel worden van die oude angsten verlopen kan. Voor mij een onmisbare laatste stap in het vervolmaken van het proces. Het gaat als volgt: ‘Zo kun je je verwonding in gebed bij Jezus brengen en samen met zijn liefde en vertroosting de waarheid toedienen die nodig is om tot genezing te komen.

(Boek ‘Ik kan veranderen’ (Blz.74-79), auteur Michelle van Dusseldorp)