Leiding nemen

Leiding nemen


Soms komen thema’s waarover ik schrijf terug in mijn leven. Daar denk ik aan bij wat leiding voor mij betekent. Vandaag voeg ik een nieuw hoofdstuk toe aan het leiding ontvangen en leiding nemen in mijn leven.

Ik schreef hier al vaker over hoe ik dagelijks door gebed God door zijn heilige Geest leiding vraag over mijn leven. Dat doe ik sinds begin dit jaar. Zelf zie ik hoe dit mij steeds dichter bij zijn heilige Geest bracht. Dat is goed en blijf ik doen. Ik had daar met iemand een gesprek over die mij zei dat ik ook mocht kijken naar wat ik zelf aan leiding te bieden heb. Die woorden klonken zoet als honing, alsof ik er op gewacht had. Tegelijk geeft dat aan waar ik mijn focus op heb, op dat wat vanuit de ander voortkomt. De ander die mij leidt zogezegd.

De kern van mijn bestaan bestond lange tijd uit een houding waarin wegcijferen voorop stond. En het zal je niet verbazen dat de ander in mijn leven centraal stond, maar dan niet op een dienende manier maar vanuit een houding van er niet mogen zijn. Dat was mijn grondhouding de ander ‘dienen’ vanuit een houding van onzichtbaarheid. Als kind is dat mijn manier geweest waarop ik mij in de wereld leerde uitdrukken.

Het proces om mij van die houding bewust te worden is lang geweest. Stukje bij beetje leerde ik om op eigen benen te staan, met al het gedrag dat daarbij komt kijken. Want het is steeds bewust worden van wat ik deed, en nieuw gedrag aanleren om verder te komen. Zo is ook de motivatie achter het dienen van de ander lange tijd niet zuiver geweest, ik deed het omdat ik er zelf niet mocht zijn. Dat is nu anders, ik mag er zijn. Dankzij Jezus, dankzij God, dankzij de Heilige Geest. Maar tegelijk ben ik dus iemand. Dat is best raar. Loop je 56 jaar rond op deze aarde en besef je eigenlijk nu pas dat je iemand bent. Een iemand met talenten, met behoeften, met verlangens, met een hart, met passie, en nog heel veel meer. En dat is ontkend geweest.

Ik weet niet zo goed wat ik moet voelen, anders dan dat ik het op het moment van schrijven voel in mijn borst bij mijn hart. Misschien wel in mijn hart. Niet zo’n prettig gevoel. Lichte pijn. Ik sta (zit) er even bij stil.

Er kwamen een paar tranen los. Verdriet om wat er nooit mocht zijn. Waar anderen zich groter maken om hun bestaansrecht te kunnen bewijzen, maakte ik me kleiner. De verschijningsvormen zijn de twee uitersten, maar de boodschap die het kind kreeg was hetzelfde ‘Ik mag er niet zijn.’ Misschien ben jij wel iemand die deze boodschap meekreeg, misschien heb jij je altijd nadrukkelijk gemanifesteerd of juist het tegenovergestelde jezelf weggecijferd. Het kan beiden. Ik ben dat verleden aan het helen.

Daarmee kom ik uit bij wat ik altijd aan de ander over liet, leiden. Ik schreef in mijn vorige blog over de lam en de leeuw, dezelfde tegenpolen als waar ik hierboven over schreef, het agressieve tegenover het passieve zoals ik die nu zie. Het is zaak die twee binnen één en dezelfde persoon in balans te brengen. Zowel het genegenheid, steun, bevestiging en koestering zoekende lam, als de initiatiefrijke, kordate, volwassen leeuw. Dan is het zoals Henri Nouwen beschrijft: ‘Geestelijk leven is de kunst om je leeuw en lam beide te honoreren. Dan kun je zelfbewust handelen zonder affectief tekort te komen. En kun je om genegenheid en aandacht vragen zonder je leiderschapstalent te verloochenen.’

Leiding nemen dus, het staat boven aan mijn agenda deze week. Ik heb het al gedaan. En ga het toepassen in mijn leven. Maar in balans. Dat wat mijn kracht is geweest vele, vele jaren gooi ik niet weg. Het is iets nieuws ‘de leeuw’ in mij ontdekken, en die in balans brengen met het lam. Ik zou misschien kunnen denken dat ik de eigenschappen van het ‘lam’ vervloek maar dat is niet zo, ze zijn de ene kant van de medaille. Ze hebben me mede gebracht waar ik nu ben. En wat ik als basis meeneem, dat moet ik nooit verloochenen. Daar zit enorm veel kracht in. Maar die kracht wordt pas echt van waarde als het in balans wordt gebracht met de andere kant van diezelfde medaille. Daar ligt mijn uitdaging. Ik ga hem aan, als een echte leeuw.

Ik dacht dit is het einde van de blog, zo voelde het ook maar er moet me nog iets van het hart. Ik heb dus altijd aan de kant gestaan van het laten leiden door anderen vanuit het idee dat ik niet iemand was. Nu ik dat gevoel wel heb, iemand te zijn, merk ik dat ik mijn eigen weg wil definiëren.
Daarin schreef ik eerder over ‘vuur’ in mijn leven wat er nu al enkele weken is, daarin wil ik maar schrijven en analyseren wat ik wil gaan doen. Echter nu ben ik ook daadwerkelijk stappen aan het zetten.

Het is een valkuil van mij om maar in mijn hoofd te zitten doorploeteren over alles wat ik graag zou willen zonder dat dit omgezet wordt in daden, ‘Geen woorden (alleen), maar daden.’ wordt er ergens gezongen. Dat is op mij van toepassing, dus doe ik het beide. Ik zet stappen en schrijf mij vooruit. Niet het één of het ander, maar ‘en...en’, zoals zo vaak.

Ik vind het wel vreemd om te schrijven dat waar ik altijd God bid om leiding nu ineens zelf aan het roer wil staan. Symbolisch genoeg stond ik voor het eerst van mijn leven laatst letterlijk in een storm aan het roer van een schip, dus wie weet wat er onder mijn leiding allemaal mag gebeuren. Onder Gods leiding, leiding nemen schreef ik vanochtend nav een droom die ik had. En zo is het, ik sta er zelfs als degene die leiding neemt niet alleen voor, God leidt mij met zachte hand.

(Boek ‘Binnen geroepen’ Henri Nouwen. Blz. 96-98.)