Verkeerd verbonden

Verkeerd verbonden


Er is iets met me aan de hand, ik ben mijn geduld aan het verliezen. Dat zit zo. Er zijn wat ouderen waar ik telefonisch contact mee heb, sommige bel ik in het kader van corona en de eenzaamheid af en toe op. Nu had ik altijd best veel geduld om te luisteren, wat ik dan ook zonder moeite deed maar er is iets aan het veranderen ik merk dat er geen sprake is van wederkerigheid en daar heb ik moeite mee.

Het valt samen met waar ik eerder over schreef, het ‘vuur’ dat ik wil voelen. Dat is voor mij synoniem met mensen verder helpen in hun (levens-geloofs-)proces. Daar heb ik een stap in gezet door te solliciteren naar een functie als herstelgroepbegeleider. Toen ik daaraan voorafgaand opschreef wat ik belangrijk vond, kwam ik erop uit dat ik graag resultaat zie van wat ik doe. En daar wringt de schoen, bij de (veelal) ouderen die ik bel, heb ik niet het gevoel dat het iets oplevert.

Is dat dan niet wat kort door de bocht? Moet het altijd iets opleveren? Die vraag stelde ik mij deze dinsdagmiddag. In het werk wat ik wil gaan doen als begeleider, kan ik iets van mijzelf kwijt namelijk anderen helpen met datgene wat mijzelf heeft geholpen. Of datgene vertalen voor de deelnemer dat tussen de regels gezegd wordt. Daar kan ik voldoening in vinden. Maar hoe is dat in andere gesprekken, waarin de ander vooral aan het woord is. Is daar voldoening in te vinden?

Natuurlijk wel, maar daar moet ik zelf de waarde in achterhalen. Als er geen wederkerigheid zit in een contact, is het zaak om ergens anders motivatie aan te ontlenen. Dan is het goed om te weten dat mijn initiatief om op een onverwacht moment contact te leggen, door de ander gewaardeerd wordt ook al zegt die dat niet met zoveel woorden. Omzien naar de ander is dat.
Daar hoeft niets tegenover te staan.

Maar het is een vreemde gewaarwording te merken dat ik dus minder tijd wil nemen om uitgebreid te praten over koetjes en kalfjes. Vooral dus als de ander geen vragen stelt en alleen maar aan het woord is. Dus kap ik gesprekken na een minuut of 20, 30 af. Misschien moet ik gewoon wennen dat ik dat aan het doen ben. Iets wat mij vroeger veel moeite kostte. Nu in het geheel niet.

Dus waar ik eerder zei dat ik mijn geduld aan het verliezen ben, is er meer nuancering nodig; ik ben grenzen aan het stellen. Dat dekt de lading beter. Het lijkt ook of ik eerder recht doe aan mijn gevoelens, ook als die verveling oproepen. Iets dat ik mijzelf zelden toestond. Ook dat is een verandering in mij die aan de oppervlakte komt; ik sta dichter bij mijn gevoel. Hoe moeilijk en ongrijpbaar dat gebied ook lijkt, er is bij mij iets van bewustwording aan het ontstaan op dat vlak. Ik leef er niet meer telkens aan voorbij.

De waarde van verbinden achterhalen begint dus bij mijzelf. Hoe sta ik in de relatie tot de ander. En hoe ga ik om met mijn grenzen en gevoelens die tijdens een gesprek opspelen. Dat is kort samengevat de uitdaging waar ik voor gesteld ben. Het antwoord ligt binnen mijzelf de enige persoon over wie ik iets te zeggen heb. Moet ik wel luisteren naar mezelf.