Eenvoud maakt vertrouwd

Eenvoud maakt vertrouwd


Deze blog schrijf ik nadat ik een live-stream van de kerkdienst volgde afgelopen morgen. De preek had als thema ‘De Geest van God in het dagelijks leven.’
De spreker, Arjan, geeft aan dat de Heilige geest niet iets is van hoogdravend zijn, maar heel eenvoudig plaats heeft in het gewone leven in de eenvoud van wat dat gewone leven is. Inspirerend.

Het is de stroom waar ik me deze dagen en laatste week op af leek te stemmen. En dan niet de Geest van de ander verstoren. Want dat is wat de Geest in een relatie kan doen. Ik zie ineens in, hoe verschillend dat is. Hoe ik Gods Geest volg en voel in de dagelijkse realiteit als ik thuis ben. De gedachten die ik krijg. Maar dat die ook richting krijgt en juíst richting krijgt in het leven met de ander. Daarom is nee-zeggen zo funest voor de stroom die de Heilige Geest met zich meebrengt. Dan ga je er tegen in. Dan doof je het vuur.

Dat verschil tussen alleen en samen én afgestemd zijn, zie ik ineens heel duidelijk. Er was echter nog iets wat boven kwam drijven tijdens de preek. Toen de spreker het had over de bijbel waar in Genesis al sprake was van Gods Geest die over de wateren zweefde. En er dus al was voordat in Handelingen zoveel mensen door Gods Geest vervuld werden. Zo moest ik aan mijn eigen leven denken.

Ik heb herhaaldelijk geschreven dat ik tot mijn 14-de met mijn ouders naar de kerk ging. Hoe ik, omdat mijn vrienden niet geloofden, ook afstand nam van het geloof. Om op mijn 39-ste God weer toe te laten in mijn leven. De eerste tien jaar daarna was moeizaam, maar sinds 2013 heb ik een ongekende groei meegemaakt. Ik wil stilstaan bij de periode dat ik niets met God te maken wilde hebben. Ik feestte, dronk en had vluchtige relaties. Allemaal zonder dat ik ook maar een enkel gebed bad. Toch was de Heilige Geest bij mij. Als ik terugkijk kan dat niet anders.

Ik had het allemaal nodig om de keuze voor God te maken. Te zijn die ik nu ben. Daarin was het niet alleen belangrijk dat ik leerde wat een leven zonder God is, maar nog belangrijker de intrinsieke motivatie voel om voor en met God te leven. Het heeft mij zoveel gebracht. En brengt mij nog steeds, ook als ik het moeilijk heb. Met God leven betekent nu eenmaal niet dat je dan geen tegenspoed meer overkomt, zeker niet. Maar het gaat erom dat je leert hoe je met zo’n periode omgaat. Dat is pure winst. Winst die ik zonder God op eigen kracht niet voor elkaar kreeg. Dat gezegd hebbende weet ik natuurlijk ook niet wat mij te wachten staat. Maar ook die onzekerheid breng ik in de vraag om vertrouwen, bij Hem.

De periode zonder geloof was denk ik ook leeg. Met als ik uitging het verlangen naar nabijheid dovend door drank. Het heeft mij ook inzicht gegeven dat een proces heel lang kan duren. Dat idee heb ik vaak. Dat er jaren, jaren over heen kunnen gaan voordat er verandering op treedt, althans in je eigen beleving. Of de aanzet tot herstel plaats kan vinden. In feite is iedere ervaring hoe onbenullig ook, ook toen ik verder van God leek te raken een stap in de goede richting geweest. Ik ging door een heftige crisis, ook daar schreef ik hier eerder over, om stappen te zetten naar een zinvol leven. Maar nu ik, na nog een andere crisis vele jaren later, terugkijk zijn er 17 jaar over heen gegaan om te weten dat het bijna een vooropgezet plan lijkt; Gods plan met mij.

Zou het zo werken? Dat God met je is, ook Gods Geest die je leidt elke dag, ieder uur, iedere minuut om je uiteindelijk helemaal recht te kunnen zetten? Is God daartoe in staat, ook als je Hem vervloekt? We hebben natuurlijk een eigen wil. Ook die gaf God aan ons. En met die wil kunnen we elke weg gaan die we willen, in het licht of in het donker. Ik hoef en kan het ook allemaal niet begrijpen. Dat hoeft ook niet.

Zo kom ik terug bij waar ik mee begon, Gods Geest die mij al nabij is. Nabij is ook in de eenvoud van het alledaagse. Dus geen hogere wiskunde of hocus pocus. Niets van dat alles, maar ik probeer dat te volgen wat er is en dat is prima.