Fietsgeneugten

Fietsgeneugten


Zaterdagmiddag, vanochtend waren mijn vriendin en ik druk met zoeken naar een bestemming voor een korte fietsvakantie. Na veel gezoek op internet, was ik er klaar mee. Maar tegelijk klaar voor om een lekker stuk te fietsen. Sinds de corona-uitbraak fietsen wij veel. En ik ben er echt van gaan houden. In hoeverre je over liefde kan spreken natuurlijk.

We reden langs de weilanden en de snelweg Maasland achter ons latend. Binnen 10 minuten waren we tussen de weilanden, geen auto meer te bekennen. Hier en daar een visser. Af en toe een fanatieke wandelaar en vaker een fietser. Aan het fietspad zien we een meisje met haar opa. Hij met sigaret, zij met blote voeten pasjes makend op een betonnen verhoging. Ze doet me denken aan een danseres.

Op weg naar het Staelduinse bos ontwaren we een bordje, bloemen staat er enigszins verbleekt op het bordje. We rijden tussen een smalle strook door naar een weg waar we bedrijven zien, van die grote tuinderijen die er hier in de omgeving van het Westland om de zoveel meter te vinden zijn. Een stukje terug lijkt er een winkel te zijn, het is de toegang tot het bedrijf waar een jonge vrouw bezig is met boeketten. Er staan er al verschillende. Ons oog is echter gericht op de pioenrozen. Slanke knoppen zie ik.

Ik vraag of ze met lagen zijn of open gaan met enkelvoudige blaadjes. Nee met meerdere verzekert de verkoopster mij. Mijn vriendin zoekt de mooiste uit. Ze vraagt mij om raad. Ik koop vaker bloemen dus dat is me niet vreemd. Ik reken af. We kunnen zelfs pinnen. Bonnetje gaat mee. Je weet immers nooit.

We fietsen verder. We komen bij het bos aan. Ineens laten we de bosrand achter ons waarmee ook de strakke tegenwind voor even verdwijnt. We slaan een pad in, het asfalt ligt er slecht bij. We komen twee echtparen tegen op leeftijd. Het ene gezellig keuvelend, het ander rustig lezend op een bankje. Het is prachtig groen, boven het pad is bija geen lucht te zien. Het dak wordt gevormd door een bladerzee die zich voor ons uitstrekt. Als we er vrij snel weer uitkomen staat er een plattegrond van de verschillende paden die er lopen. We besluiten er een keer te gaan wandelen. Nu evenwel niet.

We zetten onze fietstocht voort. We steken de dijk over naar Heenweg. Beneden staat een nieuw bord voor een woonhuis ‘planten te koop’, staat erop. We rijden door maar keren toch om, even kijken. Gewoon zien wat er binnen is. We parkeren onze fietsen. Binnen zit een vrouw te breien, ze groet ons vriendelijk. Er staan een paar planten op tafels. Niet duur. We nemen er één. Vijf euro is het. Geen pin mogelijk. Ik heb nog een biljet in mijn portemonnee. Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik met contant geld betaalde. Waar ik voorheen zo onverstoorbaar geld pinde, is nu nu het kantoor van de ING en de bijbehorende pinautomaat in mijn woonplaats verdwenen zijn, geld pinnen geen wekelijkse gewoonte meer. Door de coronacrisis is met pin betalen het nieuwe normaal voor mij geworden. Met ook deze aankoop fietsen we verder. Deze houden we echter niet zelf, die is voor de ouders van mijn vriendin.

Dat is ook het doel van onze volgende halte. We zijn er vrij snel. We nemen plaats op een stoel in de tuin. We vertellen over onze vakantieplannen. En over de aanschaf van een fietstas. Je mag de mijne hebben zegt de moeder van mijn vriendin. Ik wil niet meer fietsen, vind het te risicovol. Nou graag. Haal hem er maar af, de fiets staat in de schuur. Zo gezegd zo gedaan. Ik demonteer, en monteer deze. En zo fietsen we verder het laatste stuk naar huis.

Thuis gekomen, 26 kilometer van begin tot eind, zet ik de bloemen in een vaas. Ik lees de blogs van Willem Anne en besluit mijn eigen middag te beschrijven in een blog. En zo raakte ik geïnspireerd en schreef aan één stuk door deze blog. Heerlijk.