Geef mij nu je angst

Geef mij nu je angst


Ik bad woensdagochtend tot God of Hij bij wijze van spreken mijn angst kon wegnemen. Niet dat ik mij nu heel angstig voel, maar terugkijkend lijkt angst een rode draad in mijn leven te zijn. Angst is niet voor niets één van de emoties uit ons gevoelsrepertoire. Naast angst is er vreugde, verdriet en boosheid die de bekendste zijn.

Deze ochtend toen ik dus bad, werd ik mij bewust dat angst al heel lang mijn leven beheerst. Eigenlijk word ik mij daar nu pas echt bewust van. Niet dat ik niet eerdere perioden van angst kende, maar er echt bewust bij stil staan en genezing voor vragen deed ik niet eerder.

Als kind was ik behept met bronchitis. Daardoor moest ik vaak verzuimen en groeide ik op onder de vleugels van een bezorgde moeder. Ik werd ontzien, werd in de watten gelegd. Als ik terugkijk is dat de kiem geweest van waaruit mijn angst zich ontwikkelde; een te beschermde opvoeding.

Ik ging niet mee op kamp met voetbal. Als ik meeging, hing daar altijd de dreiging van bronchitis boven. Het benam me letterlijk de adem. De stress die ik opbouwde in afwachting van allerlei uitjes met leeftijdsgenoten deed me daarbij de das om. Die stress zorgde voor benauwdheid.

Eigenlijk werd ik nooit echt volwassen. Ik beet nooit echt van me af, wist niet hoe ik met mijn eigen en andermans grenzen om diende te gaan. De grenzeloosheid die daarvan het gevolg was, achtervolgde mij lange, lange tijd. Met alle herhalende handelingen als gevolg in mijn relaties met anderen.

De angst voor de ander achtervolgde mij eigenlijk al die tijd. Ik wist niet goed hoe ik mij moest verbinden. En hoe ik daarbij goed voor mijzelf kon blijven zorgen. Die omslag is eigenlijk gekomen toen ik stukje bij beetje leerde verantwoording voor mijn leven te nemen.

Dit alles ging overigens gepaard met een steeds verdere verdieping van mijn geloofsleven. Dat mag niet onvermeld blijven. De ontwikkeling die ik meemaak en het bevrijd worden van het juk uit het verleden kan ik alleen maken door mijn geloof in God. De gebeden die deze verlossing tot gevolg hebben gehad pas ik vaak toe.

In mijn vorige blog heb ik het over het met mezelf uithouden. Hoe ik mij bewust word van het ongemak van emoties die ik vaak heb. De angst die mij altijd zo dichtbij is geweest begin ik nu te voelen. Niet om van te vluchten, maar om te leren toelaten.

Ik bad God om mij te verlossen van die angst. Zodat ik niet meer altijd als eerste nee zeg tegen veranderingen. Of de nadelen zie als ik de controle los laat. Ik verlang ernaar om ja te leren zeggen, om open te staan voor het onbekende, om risico’s te nemen.

Pas nu leer ik ook om mijn angst aan God te geven. Mijn Vader die voor mij zorgt. Ik heb Hem nooit die autoriteit gegeven. Wist niet dat ik ook met mijn grootste emotie bij Hem terecht kan.
Dat staat er en dat is eigenlijk best naïef. Maar dan denk ik aan Spreuken waarin staat dat er voor alles een tijd is. En dat geldt zeker ook voor mij. Want wat ben ik dan dankbaar dat ik als laatbloeier nog zoveel moois mag ontdekken in mijn leven.