Eeuwigheidswaarde

Eeuwigheidswaarde

Het waren twee prachtige dagen. Niet alleen door de aankondiging van de lente, maar ook door wat ik meemaakte. Vorige week maandag schreef ik over van mezelf leren houden. De dinsdag erna kwam daar nog iets bijzonders bij. Ik weet niet of ik het zal delen. Het is heel intiem. Ik zag in een droom hoe mijn angst voor de dood verdween. En als klap op de vuurpijl dat er vrede is daarna.

De eerste droom: ik sta als iemand die het bos beheert aan de rand van een watertje. Ik ben daar met mijn geliefde. Ik pak haar vast en spring met haar in het water. Ik ga onder, maar dan gebeurt er iets merkwaardigs ik stik niet. Ik haal ook geen adem, er is gewoon stilte. Ik ben onderwater en blijf gewoon leven. Het is een wonderlijke ervaring.

Wat betekent deze droom voor mij. Mijn functie als beheerder van een bos, heel dicht bij de natuur. Bij wie ik in wezen ben. Samen met mijn geliefde, omdat ik samen spring in de diepte naar daar waar wij het aardse voor het eeuwige verwisselen. In tegenstelling tot wat ik verwachtte, is er geen worsteling, of gevecht om het leven te behouden. Samen komen we daar terecht in de eeuwigheid waar wij niet hoeven te ademen simpelweg omdat er andere wetten gelden.

De tweede droom was daarna. Ik zag eerst een lam dat bij de voorpoten werd beetgepakt.
Vervolgens een strook groen met ik dacht lichte afdrukken in het gras. Alsof er een heel licht iemand op gelopen had, die het gras wat ingedeukt had.

Toen ik daar was, wist ik dat dit het eind van het leven was. Vraag me niet waarom, maar ik wist het. Een groene strook gras. Het woord dat daarbij past was vrede. Ik voelde dat ik nooit meer bang hoefde te zijn voor wat er hierna zou zijn. Alle onzekerheid werd weggenomen.

In de afdrukken van het gras waren mijn voetafdrukken geweest, of mensen voor mij. Voetafdrukken die aangaven dat er leven was, maar ook dat het leven slechts een kort moment kan betekenen van het leven dat ons daarna wacht. Een strook groen gras, als metafoor voor mijn leven. Gras dat groei laat zien, en de lichte afdruk van datgene wat ik nalaat. Niet heel indrukwekkend in de ogen van veel mensen, maar indrukwekkend genoeg voor God, die mij net zo groot ziet als ieder ander. Van mensen die grootse dingen bereikten in hun leven als dat wat ik tot nu toe deed met mijn leven. God oordeelt mensen niet naar de grootsheid van hun daden, maar naar hun hart. Gaat dat hart uit naar Hem en is er liefde voor mijn naaste. Ik denk dat dat de grootste verlangens zijn van God.

Beide dromen geven mij vrede. Dat ik genoeg ben. Dat ik te-vrede-n mag zijn met wie ik ben. Hét onderwerp van mijn vorige blog. Het is zo bijzonder dat God deze twee nachten tot mij kwam via dromen en ik daar deze gevoelens aan kon ontlenen. Tegelijk zijn het natuurlijk dromen, waar ik mijn interpretatie aan geef. Vandaar dat ik het lastig vind om dit te delen.

Ik zag ‘Andries’, het programma waarin hij mensen interviewt. De gaste vertelde dat zij soms dingen liet bezinken, en als er rust en vrede was dan was het de Heilige Geest die zij ervoer. Als er onrust was dan volgde ze niet wat in haar hart was. Maar zo vertelde zei, ze ging er altijd over in gebed met God.

Ik twijfelde over het plaatsen van deze blog. Want er zullen mensen zijn die er anders over denken, en dat mag. Dat is ieders goed recht.

(Het gedicht ‘Vrede’ dat ik pas geleden plaatste, was de vertaling die ik van deze ervaring maakte.)