Het met jezelf uithouden

Het met jezelf uithouden.


Het kwam tot mij tijdens een interview op tv met Edith Bos, de ex-judoka die nu life-coach is: het uithouden met jezelf. Zij zat in de studio omdat ze corona had gehad. De interviewster was op zoek naar haar kwetsbaarheid, hoe zij deze ziekte had overwonnen?

Wat mij bij bleef in haar antwoorden was hoe zij was omgegaan met het benauwd worden. Daarin was ze bang om misschien wel dood te gaan. Ze beschreef hoe ze anderen in haar rol als life-coach had verteld om bij angst niet te verkrampen. Dat paste ze nu op zichzelf toe. Ze probeerde zo goed en kwaad als het ging de gevoelens die zij kreeg te voelen. Dat lukte haar bovenwel. Ze zat drie weken opgesloten, maar kon het goed met zichzelf uithouden.

De kern van haar betoog was voor mij, dat het met jezelf uithouden juist belangrijk is in de emoties van angst en onzekerheid. Natuurlijk is het een uitdaging om jezelf bezig te houden en je hoofd genoeg gevuld te houden met leuke dingen, maar zeker zo belangrijke is hoe je je aanpast aan deze situatie waarin ieder zich geconfronteerd weet met zichzelf.

Zelf heb ik een periode gemediteerd. Daardoor word je stil. Ik zat hier vrijdagochtend gewoon stil op de bank, te genieten van wat ik dacht en hoeveel zegeningen het leven mij biedt. Liever nog, God mij biedt. In die stilte kan je ook vervelende emoties ervaren, ipv ze weg te beredeneren. Waarbij ik steevast ging piekeren. Juist dan ben ik blij dat ik geleerd heb om te voelen wat er is. Hoewel dat nog steeds met vallen en opstaan gaat.

Het met jezelf uithouden dus. Dit schreef ik de dag hiervoor. Zaterdagochtend werd ik zelf geconfronteerd om het met mezelf uit te houden.

Door iets wat iemand tegen mij zei, voelde ik zelfmedelijden opkomen. Ik dacht: ‘Ik wil nú liefde. Ik heb recht op liefde, misschien wel. Misschien moet ik huilen als ik dit voel.’ Dwars door dat zelfbeklag heen schemerde ook dat ik het ermee uit moest houden. Toen besloot ik er over te gaan schrijven in mijn dagboek.

Wat moest ik met de gedachten die ik had? Ik realiseerde mij dat de gedachten van zelfmedelijden voortkwamen uit het kind van vroeger in mij. Het was oude pijn die opspeelde. Ik besloot om dat te voelen die pijn, die eigenlijk helemaal geen pijn is, maar een vervelend gevoel dat opspeelt wanneer er harmonie ontbreekt in mijn relatie met anderen. Ik hield het dus met die ‘pijn‘ uit. Ergo ik begon het ‘onder woorden te brengen’ door mijn gevoel te beschrijven. Dat is de sleutel gebleken deze ochtend.

Toen ik begon te schrijven bleek het allemaal meer lucht te zijn dan last. De gedachten van zelfbeklag komen voort uit het gevoel in mijn buik, dat ik niet doorvoel. Die piekerende gedachten die dat oplevert vanuit het gekwetste kind van vroeger zetten mij vast in gedrag dat vaststaat in overtuigingen die ik als kind heb opgedaan.

Het is als stilstaand water waarin geroerd wordt. De kringen vervagen als je stopt met roeren. Echter als er een stukje van de dijk doorbreekt loopt de plas leeg, en begint het te stromen.
Juist dit stromen geeft weer wat er vanochtend gebeurde. Het vervelende gevoel werd gevoeld en ipv de pijn, stroomde het pijnloos weg. (Zucht.) Tot de plas leeg is. Wat overigens een pijnloos gebeuren is. Het is meer dat de energie die stil stond weer is gaan stromen.

Angst en pijn kun je dus voelen. Het is een kwestie van ‘het met jezelf uithouden’. Ik hoor daar eigenlijk weinig over. Over hoe anderen het klaarspelen met gevoelens die ze ervaren. Zeker in deze tijd waarin mensen teruggeworpen worden op zichzelf. Misschien herken je iets van wat ik schrijf, het kind in jezelf, schrijven erover of eenvoudig weg voelen. Misschien ook niet. Ik wens je in ieder geval zegen toe, de enige met wie je het in ieder geval uit zal moeten houden vandaag ben jij.