Het kind in mij; wat doet dat met mij ?

Geïnspireerd door de laatste blog van Adriano, ben ik over dat thema blijven nadenken. Ondanks de carona-virussen heb ik vanmorgen een paar uur hard gewerkt in 'ons' bos. Mijn echtgenote en ik zijn betrokken bij een sociaal-cultureel centrum, een paar honderd meter verwijderd van onze woning. Zij geeft leiding aan het tuingebeuren; ik heb me ontfermd over een paar honderd vierkante meter aangrenzend bos. Van het bos probeer ik een lusthof te maken: bospaden gemarkeerd door tientallen boomstammetjes. het snoeien van bramenranken, zagen, hakken.
Vanwege carona-tijd word ik door niemand gehinderd.

In het achterliggend half jaar heb ik met m'n laptop via pinterest meer dan dertig duizend plaatjes verzameld over honderden onderwerpen die me intrigeerden.
Om bij het bos te blijven verzamelde ik een paar honderd plaatjes bij, o.a.
sprookjesbos
donkere bomen bos
spookhuizen
de weg naar de afgrond
eenzame pelgrim
reis door de duisternis.
Met m'n werkzaamheden, hier in "ons" bos, breng ik orde aan temidden van de wildernis. Fysiek, zowel in m'n gedachten, en, het (spelende) kind in mij.

In het gezin waarin ik opgroeide was mijn papa 'de almachtige vader'. Ik ervoer voldoende harmonie om me daarbij gelukkig te voelen. Ik was een knulletje met een eindeloze fantasie. Bij de meester op school nam ik zelfgeplukte bloemen mee om hem te vriend te houden en hij vond het menig maal goed dat ik bij het begin van de dag in onvervalst dialect een enkele minuten durend verhaal af stak. Bij medescholieren kreeg ik al gauw de bijnaam van: Wimpie, de verhalen-verteller.
In ons gezin werd onderling verbaal heel weinig gecommuniceerd. De meeste verhalen speelden zich in mijn hoofd af. Af en toe kon mijn papa flink boos worden en ik kon hem maar beter te vriend houden.

M'n liefde voor natuur werd bevorderd door heidevelden, aan de grens van ons dorp. We hadden zelfs een heus klein bos, waar ik af en toe met m'n fiets door heen racete.
Boerderijen met stropakken om met m'n vriendjes in te ravotten.
We woonden enigszins afgelegen aan de rand van het dorp. We hadden thuis een grote kelder en ik kon m'n kleine zusje bang maken met het kelderspook: Kella. Mijn grote broers verleidden mij angstig te worden voor een ander spook. Al gauw had ik al door dat dat geen echt spook was, maar om hen een genoegen te doen speelde ik het spel mee. In het schemerdonker moest ik enkele malen om ons huis lopen terwijl ik uitriep: "Ik ben wijs en wel geleerd".
En plots, als het ware uit het niets, kwam daar een spook tevoorschijn gehuld in een beddenlaken.

Op school hoorde ik tot m'n twaalfde jaar, min of meer tot de restgroep. Wekelijks werd er bij de les gymnastiek, veel op het schoolplein gespeeld. De twee meest slimme jongens mochten elk één voor één de deelnemers aanwijzen van de twee groepen die het tegen elkaar mochten opnemen. Een dromerig joch zoals ik hoorde meestal tot één van de laatst gekozenen.
Er zijn zoveel factoren die een rol spelen bij de uitgroei tot volwassene.
Ik was nog geen zeventien toen ik er al voor koos om 'op eigen benen' te gaan staan. Eerst een paar maanden bij m'n werkgever (boekhouder) in de kost. Daar kreeg ik al gauw genoeg van. De weg naar zelfstandigheid vond ik maar een moeizame weg.

Wanneer ik me op zo'n ochtend zoals vandaag, me uit de naad werk, komen al die gedachten aan vroeger weer naar boven. Ik denk, onder meer, aan de boeiende blog van Adriano, wat betekent dat, dat - soms angstige - kind in mij?
Tegenwoordig denk ik soms, je moet wel vijfentwintig jaar worden, wil je maar enigszins volwassen worden. En, sommigen worden het nooit. Daar heb je af en toe wel hulp bij nodig. Hulp van Buiten-af.
Een toegankelijke lief hebbende Vader heeft de plaats ingenomen van de almachtige vader, die je maar beter te vriend kon houden. Begrijp me goed, toen ik later ouder werd, was ik dankbaar voor elke zweem van bemoeienis die ik van hem ondervond. Maar... toch, de projectie naar m'n hemelse Vader was een moeizaam traject.