De huiltante

Mijn oudere broer herinnert zich een tante, bij wie ik menig maal als kind op bezoek kwam, als 'de huiltante'.
De huiltante was de moeder van een lief knulletje, die exact even oud was als ik.
Ik bezit nog een fotootje, waar we samen, als twee knulletjes van twee jaar oud,
op staan. Dat was in 1944. Ik heb geen herinnering aan die kleine Wiardus. In dat kleine gezinnetje werden daarna geen kinderen meer geboren. Het jongetje stierf aan de gevolgen van difterie, ook als een jochie van twee jaar oud.
Waarschijnlijk heeft dat op mij, als jochie,ook een enorme impact gehad.
Een jaar later in 1945 werd ons land bevrijd van de Duitsers. En daar bewaar ik nog een levendige herinnering aan.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder, heb ik nooit gekend. Die kwam al te overlijden in 1940. Uit dingen die mijn moeder mij over haar vertelde, begreep ik dat zij 'een hooggevoelige vrouw' was. Zo herinner ik mij m'n eigen moeder en óók mijn huiltante. Hooggevoelige mensen en snel geëmotioneerd.
In de gereformeerde kerken waar we in opgroeiden was het denken over hemel en hel, een soort van basisbegrip. God zij dank werden we tijdens onze opvoeding nooit bang gemaakt over een bestaan van de hel.
Toen ik vier jaar was, verklaarde ik aan mijn moeder dat ik later zendeling wilde worden. Ik wilde een knecht van God worden. Tijdens m'n hele lagere school periode heb ik die stelling altijd met verve verdedigd.

Ikzelf ben ook rijkelijk overgoten met het sop van die 'hooggevoeligheid'. Al snel was ik er achter gekomen dat er niets belangrijker in het leven was, dan dat je er van verzekerd zou zijn, om later bij God in de hemel te komen.
Uit de verhalen die als opgroeiende peuter en kleuter naar me toe kwamen, had ik wel zoveel begrepen, dat kleine Wiardus nu in de hemel verder leefde.

Mijn moeder en mijn tante zijn me al voorgegaan naar de hemel. Zo vreemd het misschien ook moge klinken, het denken over 'het eeuwige leven' is me dag en nacht blijven fascineren.
Het vreemde van Corona-tijd is, dat nu 'en masse' duizenden mensen komen te overlijden. Ik zelf ben m'n hele leven min of meer long-patiënt geweest, en ik ben er me ten zeerste van bewust dat het geboden is de nodige voorzichtigheid in acht te nemen. Vanmorgen vroeg heb ik bij de bakker twee gebakjes gekocht om te vieren dat we een jaar geleden naar Arnhem zijn verhuisd. Met z'n tweeën zijn we meer gelukkig dan ooit met zo'n prachtig huis waar we wonen en samen hopen we nog menig jaar onze Heer te mogen dienen. "Onze tijden zijn in Gods hand" (Psalm 31:16).