Pro-beren

Pro-beren

Ik ben een positief mens, althans dat meen ik te geloven over mijzelf. Dat kwam donderdag op mijn pad. En dat allemaal naar aanleiding van een boek dat ik aan het lezen ben. En nog een aantal dingen die momenteel samenkomen in mijn leven. In deze blog probeer ik enige orde in de chaos te brengen die mijn brein soms is.

Ga maar na. Op het moment lees ik het tweede boek over man-zijn, ‘Echte mannen’ heet het van John Eldredge. Het eerste boek had ik na ruim een week uit, een record voor mijn begrippen en tegelijk een bewijs dat de inhoud me aanspreekt. De schrijver doet uit de doeken dat veel mannen verwond zijn geraakt tijdens hun leven, psychisch dan wel lichamelijk en dat dat hun getekend heeft in wie ze zijn geworden. Er staan prachtige gebeden in de boeken, niet veel maar ze spreken mij erg aan.

Dit boek bespreekt de fasen die mannen in hun leven doormaken. Ik ben nu bij de cowboy-fase zoals hij die noemt, het begin van de pubertijd -zo rond het 12-de of 13-de jaar - tot zijn 25 ste levensjaar. Hij heeft het erover dat jongens geen ruimte krijgen om te spelen, om te leren, maar vooral een voorbeeld ontberen van een vader die hen begeleidt. Zo schrijft hij ook over de geliefde zoon te zijn van God de Vader, daar heeft hij het een hoofdstuk eerder over.

De vader die zijn kinderen stimuleert om op pad te gaan, te ontdekken, te leren, maar ook om te falen, te mislukken en risico’s te nemen. Juist dat laatste sprak mij aan. Al lezende denk ik terug aan momenten uit mijn eigen jeugd. Waar was mijn vader? Zoals veel vaders was hij degene die brood op de plank bracht, de opvoeding deed mijn moeder. Als ik haar er naar vraag zal mijn moeder dat nog steeds antwoorden. En hoewel het leek alsof dat op het eerste gezicht een wijs besluit en keus is, blijkt er toch iets te ontbreken aan deze eenzijdige opvoeding.

In mijn geval deed ik maar zelden iets met mijn vader. Ja we wandelden een flink stuk op zondag naar oma. En de rotjes die hij bewaarde en op een weiland afstaken zorgden voor een mooi vooruitzicht. Als ook het vissen wat we samen deden leuk was. Maar toch ontbrak er iets aan. Door het boek en mijn werk kwam ik daar vandaag achter. Ik hou niet van verandering.
Wat heeft dat met je opvoeding te maken, zal je misschien denken.

Dat zit zo. Ik (ben) was bang om fouten te maken, om avonturen aan te gaan. Dus liet alles altijd bij het oude. Vanochtend dacht ik eraan toen ik iets nieuws moest leren op mijn werk, een administratieve klus. Voordat ik naar mijn werk ging had ik er piekerende gedachten over, of ik het wel kon. Ik stopte ze, die gedachten. En sprak mezelf toe dat het een uitdaging was, leuk om iets nieuws te leren. Dat hielp. Echter dat deed ik pas vlak voor ik op mijn werk verscheen. Toen het werk me eenmaal uitgelegd was, had ik er echt plezier in. De ochtend dat ik eraan werkte vloog om. Wat leert mij dit?

Dat ik nieuwe dingen mag aangaan, en dat ik fouten mag maken. En dat ik een Vader heb die mij zal begeleiden. Die mij nabij is. Het is jammer dat ik niet iemand heb die mij direct terzijde staat, al is de collega die het uitlegde mij zeer behulpzaam. Het ontbreken van de liefdevolle aandacht van mijn eigen vader die mij geduldig uitlegde hoe ik dingen moest aanpakken en mij dan mijn eigen gang liet gaan, is wat er aan ontbrak. Los van alle goeds die hij mij aangeboden heeft overigens. Mijn ouders creëerden voor ons wel de mogelijkheden om zelf het leven aan te gaan. Wij werden heel vrij gelaten. Maar iets meer sturing in deze was prettig geweest.

Zoals ik in mijn vorige blog schreef, lijkt het alsof ik zelf steeds bewuster wordt van wie ik ben en was. Waardoor ik er verandering in aanbreng. Zo ook voor dit ‘gebrek’, ik mag best wat avontuurlijker worden, wat meer initiatief nemen, wat risico’s nemen op zijn tijd. En misschien wel voor anderen die figuur zijn die mijn vader niet was. Daar zal ik zeker de vruchten van plukken als ook mijn omgeving.

Ik ben pro- niet anti-beren, proberen dus, elke dag een betere uitgave van mijzelf te worden. Geestelijk groeien, elke dag iets meer op Hem lijken, omdat het zo veel meer betekent voor mijn leven.

( Boek ‘Echte mannen’ door John Eldredge)