Naastenliefde

Naastenliefde



Het is maandagavond. Vanavond kreeg ik een cadeau. Mijn vriendin kwam met een tapijt aanzetten. Een nogal duur exemplaar, van wol. Tweedehands dat dan weer wel. Maar in het kader van recyclen een goede ‘aanschaf’. Dus zit ik hier aan tafel met zicht op een bordeauxrood tapijt. En nog dik ook. Kortom een stuk geluk van, ik schat 2,50 x 2,50 m.

Cadeau’s zijn leuk om te krijgen. De een bijzonder, de ander praktisch. De ander geeft aan: ‘Ik heb iets voor jou over.’ Het bijzondere aan dit cadeau is de moeite die zij er voor gedaan heeft. Het is een heel zwaar kleed en ze bracht het vanavond met de auto bij mij langs. Ik vind het niet vanzelfsprekend, dus ook dit niet.

Toch begon ik deze blog om een andere reden te schrijven. Ik las vanavond in de map die bij mijn coach-cursus hoort: ‘Heb bovenal God lief, en je naaste als jezelf.’ Die zin wil ik eens verder onder de loep nemen. Wat staat daar nou eigenlijk?

God liefhebben, hoe doe je dat? Het is toch anders dan je relatie met je partner, of de liefde voor je kinderen. Dat is misschien iets voor later. Ik wil het hebben over het tweede deel: ...je naaste als jezelf.’ Je naaste en dan tegelijk als jezelf.

Wie zijn mijn naasten?
Daar heb ik er ontelbaar veel van. Het is iedereen. Misschien denk je in eerste instantie aan de mensen die je vandaag ontmoet hebt. Of beter ik denk aan mijn vriendin. En hoewel ik van haar hou, is dat gevoel niet altijd even sterk aanwezig. Vanavond bijvoorbeeld wel heel sterk, maar als ik opgeslokt ben door de werkdag vaak helemaal niet. Toch is zij veruit de belangrijkste naaste die ik ken.

Welke naasten zijn er nog meer?
De familie, de vrienden, de collega’s, de kennissen, zijn de mensen uit de nabije kring die ik zelf ken. Maar er kunnen ook mensen zijn die ik niet spreek maar wel ken: schrijvers, sporters, artiesten, bn-ers, politici, leiders van landen. Waar mensen zijn, zijn naasten te (be)-kennen. Ze zijn er in een enorme verscheidenheid.

Het gaat er dus om, om je naaste lief te hebben als jezelf. Dan zul je eerst moeten kunnen bevestigen dat je van jezelf houdt. Dat was lange tijd voor mij ook niet zo makkelijk. Maar is me uiteindelijk toch gelukt. Van jezelf houden om wie je bent, met alles wat je bent. Zonder dat je narcistische trekken gaat vertonen natuurlijk.

De stap die ik in eigenliefde aan het maken ben, is om mijn identiteit ‘in Christus’ te zoeken. Ook dat is een proces dat zich stap voor stap voltrekt, net als eerder met het van mezelf houden. Ook nu maak ik gebruik van boeken die mij een waarheid voorspiegelen waarin ik stukje bij beetje mijn identiteit en liefde aan Christus ontleen. Er staat niet voor niets ‘God is liefde’. Bij Hem moet je zijn voor de liefde die je ook aan je naast kan aanbieden.

Als je dus liefde hebt gevonden en een identiteit ‘in Christus’ kan je volgens mij leren om van je naaste te gaan houden, zoals je van jezelf houdt. Dat vergt doorzettingsvermogen. Ik moet denken aan gebed. Om via die weg de liefde voor de ander te kunnen ontdekken. Het is ook een kwestie van vragen: “Vader wilt U mij vandaag laten zien hoe ik mijn naaste kan liefhebben als mijzelf.” Een eenvoudige vraag, die misschien verrassende wendingen tot gevolg kan hebben.

Een belangrijke groep naasten die ik nog wil bespreken zijn de mensen die jij niet kan uitstaan, of niet mee overweg kan. Die misschien in je allergie zitten. Ook deze mensen zijn jouw naasten. Ik kom er achter dat deze mensen meer over mij zeggen dan de mensen die ik als meegaand bestempel. De laatste groep zitten vaak in de vriendenzone. Hoewel dat geen vanzelfsprekendheid is. Voor jouw ‘vijanden’ heb je nog iets anders nodig namelijk vergeving. Ik las er een prachtig hoofdstuk over in een boek over grenzen.

Zo is een kleine zin, voer voor deze blog. Ik kan het nog niet, van mijn naaste houden als mijzelf. Toch vind ik het een prachtige uitdaging. Een uitdaging waar ik voor in gebed ga, vandaag. Want door gebed kan God wonderen doen.