Machtsspel

Machtsspel


Misschien is je eerste associatie bij de titel van deze blog geen prettige. Dat kan ik mij goed voorstellen. Zou ik waarschijnlijk zelf ook hebben. Toch wil ik proberen de gezonde kant van macht hieronder te beschrijven. Althans hoe die zich momenteel in mijn leven aan het voltrekken is.

Mijn leven heeft zich het grootste deel afgespeeld in machteloosheid. Machteloosheid waar ik mij niet bewust van was. Toch was het zo. Ik was een speelbal van emoties en een onverwerkt verleden waarin die machteloosheid tot uitdrukking kwam. Ik zie ook ineens (nu pas) hoe macht de tegenhanger is van machteloosheid. Dat die machteloosheid onbewust was, was er de oorzaak van dat ik er geen verandering in kon aanbrengen. Ik dacht er niet bij na. Mijn leven stond vast.

Wat een armoede. Armoede van geloof vooral. Ik kan mijn geestelijke ontwikkeling niet los zien van mijn geloof in God. Ook wat ik hier wil beschrijven is het gevolg van de uitnodiging die ik iedere dag doe aan God om mij te vullen met Zijn Geest.

Terug naar mijn machteloosheid. Sinds ik mij bewust ben van de verantwoordelijkheid die ik heb over wie ik ben, wat ik doe en denk, maakte de machteloosheid langzaam plaats voor macht. Een beter woord is dan ‘verantwoordelijkheid’. Ik ben niet langer een speelbal van mijn emoties, ik laat me niet langer leiden door wat anderen vinden, denken of doen. Nee, ik neem het heft in eigen handen. Ik doe, denk en handel zelf. Ik zou bijna zeggen dat ik nu eindelijk een eigen leven aan het ontwikkelen ben. Ik leef.

Vanuit het besef zelf te kunnen sturen, bid ik al een tijdje dagelijks om Gods leiding over mijn leven. Eigenlijk vreemd dat ik dus veel autonomer aan het worden ben en tegelijk mijn hele leven aan God geef. Autonomie in overgave zou ik het willen noemen.

Ik merkte het afgelopen week op mijn werk, hoe ik anderen wijs op waar ze verantwoordelijk voor zijn. Dat doet die lieve God dan, Hij geeft mij de rol die mijn ontdekking bevestigt. Dat voelt heel stevig en zelfbewust aan.

Waar ik eigenlijk naar toe wil is echter het volgende: ‘Leidt bewustzijn van je eigen verantwoordelijkheid naar....?’ Ik kan er nog niet helemaal de vinger op leggen. Daar gebruik ik deze blog voor.

Ik heb gemerkt dat ik door verantwoordelijkheid te nemen, heel veel van wat mij stoorde aan anderen zelf kan oplossen. Het slachtoffer in mij legde de verantwoordelijkheid voor dingen die mij gebeurden buiten mij. Aangezien ik anderen niet kon veranderen, was er een status quo. Ik liep steeds tegen hetzelfde aan, veranderde mijn strategie nooit. Terwijl nu ik zelf verantwoording leer nemen, ik steeds vaker zelf de touwtjes in handen heb. Is ook niet altijd even makkelijk, maar het verschil is dat ik in control ben en niet afhankelijk ben van de ander.

Ik kijk nog even naar de vraag die ik wilde stellen: ‘Leidt bewustzijn van je eigen verantwoordelijkheid naar ....?’ Ik weet het wat er moet staan: ‘... meer autonomie?’ Dat is wat ik ontdekt heb. Ik ben autonoom aan het worden. Ben ik een solist? Nee, dat zeker niet. Ik laat me makkelijk corrigeren, daar schuilt mijn kracht in. Ik stel me makkelijk open voor kritiek. Maar tegelijk ben ik iemand. Een iemand die op weg is en leert.