Psychosomatisch?

Psychosomatisch?


Al heel lang heb ik een aantal klachten waarvoor ik lang gebeden heb voor genezing. Zo heb ik een aandoening aan mijn darmen, astma, (voedsel en pollen) allergie en nog wat onwenselijkheden. In dat laatste woord zit ook mijn probleem; ik ben zo graag helemaal gezond. Wat moet ik met dat gegeven? Is gezondheid maakbaar, als het wellicht psychosomatische klachten zijn?

Ik heb eigenlijk zelden last van astma, ook mijn darmklachten zijn onder controle en zo ook die andere ‘onwenselijkheden’, maar waarom dan toch dat verlangen naar een medicijnvrije en klachtenvrije situatie?

In de loop der jaren heb ik eigenlijk de hoop zo nu en dan opgegeven dat ik helemaal zou genezen. Maar de bevrijding die ik afgelopen december meemaakte en het gegeven dat God groter is dan dat ik me tot dan toe had voorgesteld, zorgde toch weer voor hoop van algehele genezing.

Is het niet beter te accepteren, dan om te streven naar genezing. Ik leid totaal niet onder mijn gebreken, het enige is dat ik elke dag wat medicijnen inneem. En daar wringt nu net de schoen. Ik heb de overtuiging dat deze mijn lichaam buiten de werking ook negatief beïnvloeden. Ik heb echter geen bijwerkingen en voel me lichamelijk eigenlijk beter dan ooit. Mijn energie is vaak genoeg bovengemiddeld. Kortom ik heb weinig reden om te klagen.

Misschien dat die al lange knagende onvrede, met deze blog een nieuwe fase ingaat. Ik stond er namelijk niet eerder bij stil. Het schrijven zet, zoals zo vaak, aan tot bewustwording en misschien een nieuwe houding tegenover dit ‘probleem’.

Ik schreef de afgelopen keer over de pijn in mijn buik als gevolg van een onverwerkt verleden. Ook afgelopen week had ik pijn die na emotionele ontlading weer in balans kwam. Ook deze recente ervaringen waarin ik een duidelijke relatie ervaar tussen pijn in mijn lijf en emoties die zich vanuit mijn jeugd hadden vastgezet, hebben mijn overtuiging van algehele genezing gevoed. Deze overtuiging ging gegeven moment zover dat ik dacht dat alles psychosomatisch verklaard kon worden. Iemand wees mij daar gelijk op dat dat niet zo werkt. Ik zag in dat mijn aanname wat tekort door de bocht was. Maar het fascineert mij al langer hoe lichaam en geest op elkaar inwerken.

Misschien komt het doordat ik het nu zelf zo duidelijk ervaar, die samenhang tussen lichaam en geest. Juist nu mijn geloof zich ook steeds vaker op een ander niveau afspeelt. Tegelijk denk ik dat het goed is om met beide benen op de grond te blijven. Niet te hard van stapel te lopen, wat een valkuil voor mij is. Dus prijs ik mij gelukkig met hoe mijn leven zich momenteel ontwikkelt en wil ik mij open stellen voor de wonderen die God kan doen. Het is een balanceren tussen verlangen naar heelheid en een accepteren van de gebrokenheid, waar in de bijbel veel voorbeelden van te vinden zijn.

Al schrijvende trek ik de volgende conclusie. Ik accepteer mijn situatie zoals die nu is, laat het verlangen naar een medicijnvrije toekomst los. En geniet van het helen zoals dat ondanks mijn medicijngebruik toch plaats vindt. Want dat wil ik benadrukken. Ondanks de medicijnen die ik slik, voel ik mij verre van onmachtig, overgeleverd of beperkt. Nee, juist het tegenovergestelde. Ik heb het gevoel dat ik eindelijk vat krijg op mijn leven. Laat mij steeds minder inperken. En dat is een erg prettig gevoel. Ik leef in een gebroken wereld, hoef niet perfect te zijn. Juist niet.