Verliezen om te winnen

Verliezen om te winnen


Ik speel graag Wordfeut. Dat doe ik met een stel, vrienden van mijn vriendin en mij.
Toen ik ermee begon een tijdje geleden, zo ongeveer na de grote vakantie, won ik vrijwel elk spel wat ik speelde. Ingrid verzuchtte wel eens: ‘Hoe doe je dat toch?’

Ik moet toegeven dat ik zelf ook begon te geloven dat ik er goed in was. Het spelen met letters en woorden. Toch is er de laatste weken de klad in gekomen. Ik win vrijwel geen spelletje meer. En dat niet alleen, Ingrid maakt het ene mooie woord na het andere. Precies zoals ik deed. In het begin maakte ik de opmerking terug: ‘Hoe doe je dat toch?’ Tot vanavond toen ik ineens iets leerde.

Toen ik vanochtend opstond had ik ineens door wat me vooral uit dat spel duidelijk geworden was; ik wilde wel heel graag winnen. Dat was niet altijd zo, het is een beetje gegroeid met de relatie met mijn vriendin. Zij is een fanatiek beoefenaar van spelletjes. En sinds ik haar ken, hebben we menig uurtje besteed aan het spelen van spelletjes. Soms samen, maar veel vaker met vrienden en familie.

Voordat ik haar leerde kennen, verklaarde ik nog schamper dat het voor mij niet uitmaakte of ik nou won of verloor. Maar mijn ego werd toch gestreeld wanneer ik wel eens een keer won. Ik genoot er ook van om te winnen. Ook al lette ik er altijd op, er dan geen overwinningstocht van te maken. Nee, ik hield meestal rekening met de ander.

Nu ik zo aan het verliezen ben met Wordfeut, schreef ik vanavond aan Ingrid en Wim: ‘Je kan pas winnen, als je durft te verliezen.’ Klopt deze uitspraak? Voor mij wel. Ik ben blij dat ik Wordfeut kan spelen, en dat het leuk is om woorden te maken. Maar ik wil terug naar waar ik voor de spelletjes-hausse was, dat meedoen belangrijker is dan winnen. Ja precies, de olympische gedachte.

Welke verhalen zullen weer boven komen drijven van mensen die heel diep zaten om uiteindelijk hun olympische droom te verwezenlijken. Het zijn deze verhalen die mensen motiveren. Niet het verhaal van een recht opgaande lijn naar victorie. Nee, juist daar waar het onmogelijke mogelijk gemaakt wordt. Daar waar uitzichtloosheid is en een groot doorzettingsvermogen leidt tot het ultieme doel, een gouden plak op de Olympische Spelen.

Wat ik ook graag zou willen horen van de winnaars wat verlies betekent in hun leven. Winst is voor iedereen duidelijk, dat levert complimentjes en schouderklopjes op. Maar wat als je verliest, net als Ajax eerder deze week, wat ga je dan doen? Een zondebok zoeken, die is er altijd wel te vinden. De analisten buitelen over elkaar om de vinger op de zere plek te leggen. Maar wat als God hier aan het woord is.

Ja God. Waarom ineens God erbij halen, als we het over aardse zaken hebben?
Omdat ik denk dat wij op aarde zijn om te leren, te leren van datgene dat ons klein houdt. Zodat we groot kunnen worden in Gods Koninkrijk.
Ja, dat is allemaal leuk en aardig maar liever niet.
Ik win liever en klaag graag over verlies.
Oké, als dat je voorkeur heeft. Prima.
Stop hier dan nu met lezen.

Als je nieuwsgierig bent naar mijn visie, lees verder.

Ik denk, (het is mijn geloof) dat God je elke dag opnieuw aanzet tot het leren van nieuwe dingen. Hij zet je elke dag dingen voor die jou verder kunnen brengen in het proces van je leven. Bij de een zal dat makkelijker zijn dan bij de ander. De uitdaging of datgene waar je voor staat is voor ieder mens uniek. Zelfs als het lijkt alsof je voor dezelfde uitdaging staat. Dan heb je toch jouw unieke weg te gaan. Geen mens maakt hetzelfde mee, ook al kan het leven van de ander je enige herkenning opleveren.

Wat betekent verlies in je leven? Verlies van je onschuld, verlies van je baan, verlies van een vriendschap, verlies van je waardigheid, verlies van een geliefde. Er zijn vele, vele soorten verlies. En steeds legt God ons de vraag voor, hoe reageren we? Worden we boos, bitter, vol van wrok, en haat, dan kan verlies wel eens een plek worden waar je niet graag komt. Of lukt het je om de gevoelens van verlies te verwerken (dat is niet voor niets een verwerkwoord), om ze te doorleven, verdriet toe te staan om wat ons is overkomen, en erover te praten. Als je dat lukt heb je geluk.

Maar dit is niet het einde van de blog. Nee, er is meer. Dat is God. Vraag Hem om je te genezen, te helen van het verdriet dat jij hebt vastgehouden, je te reinigen. Jou kracht wil geven om met het leed in jouw leven te dealen, ook al zit dat misschien heel diep weggestopt. Ik ga niet zeggen dat het heel leuk werk is, maar O wat zal het nieuwe werelden openen naar het leven zelf. Dat is mij overkomen.

Ik probeer steeds vaker mijn verdriet te voelen. Het liefst veilig thuis, maar als het niet anders kan ook bij anderen. En die anderen zullen je troost bieden. Zullen je helpen. Want God is jou aan het helen en Zijn kracht is oneindig veel groter dan jij en ik kunnen bedenken. Als je toestaat om God in je leven te gaan laten werken, zal er ruimte gaan ontstaan voor nieuwe dingen. Nieuwe invalshoeken. Alles waarvan je dacht dat vaststond, kan je met Gods hulp vernieuwen. Dat is een groot wonder. En God geeft je die kans, elke dag weer.

Wat je kan doen? Bidden, heel klein en veilig in jezelf voor datgene waar jij verlies bij hebt geleden. Begin gewoon. Je hebt niets te verliezen.