Vechten om aandacht

Vandaag op weg naar de bakker kwam ik een moeder tegen helemaal verzonken in haar smartphone met haar dochtertje achter haar aanlopend. Ondertussen een bekend fenomeen zeker hier in Duitsland. In dit geval was het kindje rustig. In andere situaties heb ik iets anders gezien en vooral gehoord.

Onze generatie heeft ook te kampen met het gevoel van niet gezien geworden te zijn omdat onze ouders gedeeltelijk emotioneel niet in staat waren ons die aandacht en liefde te schenken die ieder kind eigenlijk nodig heeft om zelf tot een mens te groeien met een gezond gevoel van eigenwaarde en liefde. Maar onze ouders waren door de oorlog getraumatiseerd, mochten zelf niet kind zijn, moesten veel te vroeg te veel verantwoordelijkheid op zich nemen. Treurig genoeg. In een ander blog hier las ik juist over deze gevoelens van niet gezien worden, zich zelf wegcijferen, meer bij de ander zijn dan je eigen gevoelens. Veel herkenning voor mij. Ik verwijt het mijn ouders niet want ze konden maar zo veel geven als het voor hun mogelijk was. Eerder betreur ik hun eigen tekortkomen en probeer het verleden in het verleden te laten want ik ben volwassen en verantwoordlijk voor mijn eigen leven.

In mijn ander blog heb ik erover geschreven hoe we alle het evenbeeld van God zijn, van Hem geliefd en aangenomen zijn zonder voorwaarden. Daarin liegt mijn heil en heling voor het gekwetst en tekortgekomen kind in mij.

En wat gebeurt met de volgende generatie? Generatie smartphone? Wie hoort hun geschreeuw om aandacht? Siri of Alexa?