Spiegels – een bespiegeling

Ik zit in de trein naar Nederland en vind in mijn noteboek wat steekwoorden over spiegels, Amish en God’s evenbeeld. De aanleiding hiervoor kan ik me niet meer herinneren maar misschien was het een documentaire over de Amish - een onderwerp dat me al lang boeit.

Wat ik me in ieder geval herinner is dat de Amish geen spiegels in hun huizen hebben omdat het de ijdelheid zou ondersteunen wat ze afkeuren net zo als het zich laten fotograferen. Rond de spiegels bestaan veel mythes of bijgeloof. Sommigen kennen zeker ook nog het ritueel dat bij een sterfgeval een doek over de spiegels wordt gehangen. De gedachte erachter is dat als de spiegel niet bedekt is wordt de dode zichtbar een trekt andere met zich mee. Klinkt griezelig.

Spiegels bevorderen misschien niet alleen maar de ijdelheid maar tegelijk wordt je ook meedogenloos met je zelf geconfronteerd. Je ziet dat je ouder wordt, misschien begin je al je rimpels te tellen. De pubers misschien eerder de puistjes. Je ziet precies als je hebt slecht geslapen want je ogen lijken dan kleiner of je bent dol gelukkig dan stralen ze buitengewoon.

Maar was het niet zo dat we tot het gelijkenis van God zijn geschapen? Dus kijken we eigenlijk in principe ieder keer dat we in de spiegel kijken in Zijn aangezicht. Misschien herinneren we ons de volgende keer dan juist daaran en zien we dan opeens iets anders – niet meer de rimpels of puistjes, kromme neuzen of flaporen, schele ogen of smalle lippen. Misschien zien we eindelijk ons door God’s ogen - het mooiste wat er is, zeker in Zijn ogen, want wij zijn Zijn kinderen geschapen na Zijn evenbeeld. Laten we maar onze spiegels hangen en een nieuwe kijk nemen.