18 jaar en bijna volwassen?

Achttien jaar geleden.
De hele wereld in rep en roer.
Bekende beelden roept het op.
Ieder volgde het nieuws, bijna minuut na minuut.
Er die dag een nieuw tijdperk aangebroken.
Niet dat er daarvoor geen terreur was,
maar hoe er terreur daden worden uitgevoerd.
En met welke snelheid alles te zien is.
Beangstigend hoe daders ook daar gebruik van maken.
De waslijst ellende die volgde na 11 sept ga ik niet aanvullen.

Voor de slachtoffers die stierven die dag is er rust.
Voor de achtergebleven familieleden is er een soort van 18 jaar geleden.
Ze zullen hun leven zo goed als kwaad hebben opgepakt.
Wetende dat het niet meer wordt wat het was.
Zoals voor zo veel slachtoffers van ieder geweld wanneer dan ook.
Zo is het ook vandaag een soort van doden herdenking wereld wijd.
Dode herdenking voor slachtoffers van terreur aanslagen.
Het gaat er in de huidige politiek aardig op lijken dan de terreur volwassen wordt.
Huidige wereld groten zien, zo het lijkt, alleen zichzelf.
De kleine burgers staan langs de zijlijn.
De democratie gaat, zo het lijkt, ten onder aan politiek gekonkel.

Zo stil staan bij die dag en andere wereld zaken van vandaag,
vouw ik mijn handen en vraag of God steeds opnieuw wil omzien.
Omzien naar Zijn schepping.

Hij komt zijn beloften na, de bijbel is onze grootste getuige.

Laten wij vooral genieten van het goede en jagen op de liefde.
Daarbij denken aan dat God liefde is.