Lieve vijanden

Lieve vijanden

Ik las in mijn dagelijkse bijbel-mail van Bibel-In-One-Year over offers. Het ging over het brengen van offers in het dagelijks leven. Een voorbeeld daarvan is het offer van giften schenken. En in het verlengde daarvan werd het volgende bijbelgedeelte aangehaald: We moeten zelfs gul zijn voor onze vijanden: ‘Als uw vijand honger heeft, geef hem dan te eten, als hij dorst heeft, geef hem dan te drinken. Dan stapelt u gloeiende kolen op zijn hoofd’ (Romeinen12:20).

Het zette mij aan het denken. Allereerst toont het maar weer de paradox van geven, niet alleen aan de mensen die je lief zijn, maar juist aan diegenen die je juist niet lief zijn. En daarmee blus je je eigen haat, wrok, of andere vernietigende pijn die in je brand.

Zelf heb ik doorgaans veel baat met te bidden voor diegenen die mij het vuur aan de schenen leggen. Met wie ik moeite heb. En het is mooi om te zien dat dat dan met mijzelf ook iets doet. Het is best raar om diegene die je haat te eten te geven, als hij honger heeft, en te drinken als hij dorst heeft. Het mooie is dat de ontvangende partij zich kwetsbaar opstelt door iets nodig te hebben. Maar het gaat hierbij niet om de vraag van de vijand. Waar het om gaat is dat je zonder dat de ander daarom vraagt geeft, uitdeelt.

Ik moet denken dat dat is wat God wil, Zijn liefde uitdelen. Juist aan diegenen die in hun hart zich als vijand opstellen van anderen. Dan is een daad van liefde misschien niet iets dat makkelijk aanvaardt zal worden. Mensen met vijanden zijn namelijk gewend aan weerstand, niet aan een liefdevol gebaar.

Daar komt de stapel gloeiende kolen op het hoofd. Dat vind niemand fijn, daar wil je zo snel mogelijk vanaf. Dat kan maar op één manier, door het hoofd te buigen. Te buigen voor de persoon die zijn vijanden met liefde tegemoet treedt. Wat een uitdaging ligt daar voor beiden. Voor de gever van liefde, voor de ontvanger die misschien even God mag zien. Die even niet alle schilden op hoeft te zetten voor verdediging. Wat leeft het heerlijk zonder strijd.

Wat een zegen kunnen mensen zijn voor anderen. Dat kan op vele manieren. Een groet, een praatje, even wat aandacht. Even een andere richting geven aan het gesprek. Ik merk dat ik door te lezen nieuwe paden leer bewandelen. Paden die mij ook in de richting van vergeving sturen. Dat is een fijne weg, een inspirerende weg. Een weg die nooit ophoudt. En weg met verrassende wendingen. Ik wil mijn vijanden liefhebben. L(i)ef hè!

(Dagelijkse mail van Alpha ‘Bible-in-one year’ (BIOY)