Niet klagen maar dragen

Niet klagen maar dragen


Twee weken terug verzorgde ik de plantjes en de post voor een goede vriendin. Ze was anderhalve week op vakantie. De dag na haar thuiskomst belde ik aan, hoe heb je het gehad, vroeg ik. Er volgde een opsomming van de dingen die lastig waren: de reis, de vrees voor honden bij de reisgenoot en nog wat van deze thema’s. Ik sputterde tegen, en zei maar je bent toch op vakantie geweest, dat is toch meestal juist leuk. O ja, en de vriendin vertelde dat ze moe was omdat ze zoveel gewandeld had.

Ik liet het verder rusten tot ik vandaag iets meemaakte waarbij ik zelf waarschijnlijk hetzelfde heb gedaan: klagen. Ik heb er een enorme hekel aan bij anderen. Het haalt alle levensvreugde uit het leven. Het zorgt ervoor dat een leuk gesprek verwordt tot een klaagzang.

Hetzelfde met het weer deze dagen. Natuurlijk is het warm en uitzonderlijk, maar is het levensbedreigend? Nee in de meeste gevallen niet als je verantwoord omgaat met de uitdagingen die warm weer met zich meebrengen. En zelfs al doe je dat niet, je overleeft het meestal wel. Zelfs de renners in de Tour de France, overleven een monsterrit in de verzengende hitte. Ik dwaal af.

Om terug te komen op wat mij opviel, is het zo dat ik de werkelijkheid teveel inkleur met datgene wat mij moeite kost? Laat ik mij teveel meenemen door mijn humeur over een dag die misschien als ik er op een afstandje naar kijk helemaal niet zoveel moeite kostte?

Ik zie vaak uitdagingen in mijn leven. De vraag die ook gesteld kan worden is, als mensen klagen helpt ze dat verder? Klagen ze voortdurend? Of raken ze door te klagen hun vervelende gevoel kwijt? Of is het gewoon de aard van het beestje? Sommige mensen lijken vaak te klagen. Dat hoort bij hen.

Meerdere vragen, twee thema’s: ‘kleur ik de werkelijkheid wel goed in’ en is klagen nodig, heeft het een functie?
Om met de eerste te beginnen: ik denk dat ik de werkelijkheid geweld aan doe. Ik denk dat ik mij vaak veel beter voel dan het gevoel dat een dag mij soms oplevert. Dan is het zaak om eigenlijk eerst de dag op een rijtje te zetten (bijvoorbeeld in een dagboek) alvorens een uitspraak te doen over je gevoel. Het gebeurt mij eigenlijk meer dan eens, dat ik ondanks een wat zinloze dag van allerlei waardevols heb meegemaakt. Dat kan iets kleins zijn, als een gesprek, maar ook het huishouden, koken, iets lekkers gegeten, kortom al die vanzelfsprekende dingen waar je normaal gesproken niet zo bij stilstaat.

Wat is het toch dat ik meer lijk stil te staan bij datgene wat er lijkt te mankeren aan een dag?
Ik denk dat ik toch een klagerige toon heb meegekregen uit mijn opvoeding. Gedrag wat ik graag verander. Ik zag mijzelf altijd als positief, maar als je een relatie hebt kan je daar in alle liefde naar kijken. En wat bleek ik had een veel rooskleuriger beeld van mezelf dan anderen van mij hebben.
Dus door stil te staan bij dit gegeven en wat langer nadenken voordat ik iets zeg, kan ik mijzelf onder handen nemen.

Ten tweede: Heeft het een functie, klagen? Ik heb het net even opgezocht op internet, vond een mooi artikel over klagen (zie onder).
Het is op zich niet ongezond om te klagen, mits je geen klaagverslaafde wordt. Dan is dat het enige wat je kunt, klagen. Het gevoel geen vat te hebben op je leven is het volgens mij.

Bij de tips staat onder andere dat je pro-actief te werk kunt gaan door: te accepteren, te veranderen of weglopen. Dat is hoe je met je eigen klagen om kunt gaan. En nog wat andere tips die ik hier niet noem. Voor de geïnteresseerde kan je verder kijken dan deze blog lang is.
En ik? Ik neem mijzelf onder handen. Klagen? Ik niet. Nee dank je beleefd. Ik zie het leven en het glas liever halfvol, dan heb ik tijdens deze dagen iets te drinken.


(Artikel geraadpleegd ‘klagen’ mens-en-samenleving.infonu.nl )