Het bewuste-zijn of bewuste-loos

Het bewuste-zijn of bewuste-loos

Dinsdagmiddag tijdens een wandeling drong zich een gedachte aan mij op over de grootheid van God. Die bracht ik in verband met hoe bewust of onbewust, mensen en ikzelf zijn. Steeds vaker denk ik te zien dat de weg naar heling, naar groei, naar bewust-zijn een hele lange kan zijn.

Is te meten waar je in je bewustzijn precies bent? Want dan hoef je je niet af te vragen waarom mensen je goede raad soms helemaal niet lijken te snappen. Laat staan dat ze zich ook maar druk maken over de levensvragen die jij vanuit je geloof op het goede pad brengen. Als ze zich al druk maken om zoiets ouderwets als geloof.

Toch moet er iets zijn waardoor de zaadjes die ik als gelovige wil planten in de levens van anderen wortel schieten. En dan niet alleen de zaadjes die ik letterlijk in een bekertje liet stoppen door 4 tot 12-jarigen bij het verhaal over de schepping, dat onderdeel was van een spelletjesmiddag zondagmiddag in de kerk. Daar zag ik prachtige gezichten van jongens en meisjes die het wonder der natuur aanhoorden. En daarbij nog een gedeelte van de schepping meekregen.

Maar juist bij mensen die al wat ouder zijn en los van God zijn geraakt, die wil ik weer tot God brengen. Ik weet dat het goed is kinderen, zo jong als ze zijn, met God in contact te brengen. Met de verhalen uit de bijbel. Mijn collega die ik pas naar zijn geloof vroeg, vertelde hoe hij als jonge jongen prachtige verhalen hoorde vertellen door één specifiek persoon, een meester of predikant. Die verhalen hadden indruk gemaakt op hem. Maar toch was hij losgeraakt van het geloof.
Net als al die anderen die geen voeding vanuit het geloof ervoeren.

Mijn aandeel is dan niet groter dan een kort bevragen van de motieven van de collega, waarom hij niet meer naar de kerk gaat. En daar blijft het dan bij. Ik vroeg nog of hij de bijbel las, hij had hem wel, maar heel lang niet meer ingekeken. Dat zou toch een aanknopingspunt kunnen zijn. Maar verder op doorgaan de volgende keer.

Terug naar bewuste-loos leven. Kan je gewoon leven en werken, je vermaken met je kinderen, kleinkinderen, vrouw en vrienden? Een enkele vakantie. Dat is toch een heel leeg leven, hoe gevuld dat ook mag zijn. Er is meer, weet ik nu. Ik ben 55 jaar. Duurde best lang om achter mijn levensvervulling te komen.

Maar waar zijn anderen in hun proces. Zijn ze wel in proces. Voor mij is dat laatste al 6 jaar lang een dagelijkse vanzelfsprekendheid. Ik wil groeien, leren, vooruit gaan. Mezelf laten helen. Voor alles met God leven. Maar beleven anderen hun leven net als ik op dit moment. Hebben anderen die behoefte ook. Dat ze willen leren, groeien, leven.

Dinsdag vroeg mijn vriendin er nog naar: ‘Wat zijn je belangrijkste behoeften?’ Ineens schrijf ik nu de bovenstaande behoefte op. Dat is best een belangrijke in mijn leven. Kunnen groeien, lezen, schrijven, praten, helen, geloven. In willekeurige volgorde dan. Het jezelf opnieuw uitvinden. Kritisch op je eigen functioneren zijn. Daar ligt de weg naar verandering. Of liever het helen van mijn oude ik.

Er was echter een tijd van droogte zo tussen mijn 39-ste en 49-ste. Dat ik niet wilde lezen, dat ik niets aan groei deed, dat ik eigenlijk stil stond. Dat is nogal een tijd. Ik leidde mijn leven, het was kaal en vruchteloos. Mijn toen hernieuwd gevonden geloof stond op een heel laag pitje. Ik was bewuste-loos. Leefde maar half.

Dat is veranderd. Mijn vraag aan jou is, zit jij in een proces momenteel. Een proces van bewust-zijn. Of, en dat kan een keus zijn en heel comfortabel, ben je bewuste-loos, gaat het leven zijn gangetje en wil je geen polonaise aan je lijf. Of misschien ervaar jij groei in je leven op een heel andere manier. Benieuwd waar jij je onder schaart. En of je iets herkent.