Het aardse verdriet om het eeuwige

Het aardse verdriet om het eeuwige

Ik las dinsdag de drie preken van Henri Nouwen die Jan van de Bosch bundelde in, ‘Wie ben ik.’ De preken die hij gaf in de Christal Cathedral. Daarin beschrijft Jan van de Bosch in de inleiding zijn vriendschap met Henri Nouwen. Hij was ook de laatste die Henri Nouwen zag op de dag van zijn sterven. Het roept bij mij van alles op. Ik moest huilen. Gedachten aan het sterfbed van mijn vader. Hoe ik naast hem lag op een bed in het ziekenhuis toen hij op de vroege ochtend op 19 mei 2012 overleed. En ik mijn moeder verklaarde, nu zal ik voor je zorgen. Een belofte met verstrekkende gevolgen.

Ook moest ik denken aan hoe Jan van de Bosch in de inleiding Henri zijn leermeester noemt. Er flitsen allerlei gedachten door mij heen. Hoe ik mij laat vormen in mijn relatie. Hoe ik Ad aan het worden ben. Zonder alle tierelantijnen. Hoe Henri terug ging naar Adam de zwaargehandicapte jonge man die niets te bieden had en in wie hij alles vond van Gods liefde. Zonder opsmuk, vanuit je ziel liefhebben. Niet omdat er ook maar iets van verleden achter zit, maar alleen omdat je daarmee beantwoordt aan hoe God zijn liefde in jou heeft gelegd.

Het is deze liefde, waar iedereen volgens mij naar op zoek is. Hoe verwrongen de wereld ook is. En ontelbaar de wegen die wij zoeken om tot deze liefde van God te komen. Henri’s populariteit is volgens mij te danken aan zijn weg, en de beschrijving van zijn ontlediging om tot God te komen. Zijn zoeken en de weg die tot God leidde.

Mijn verdriet zit hem ook in het gemis. Dat iemand in de bloei van zijn leven, tot God geroepen werd. Dat is mijn eigen jonge verkenning met het eeuwige, waarin ik nog zo gehecht ben en vertrouwd ben met het aardse leven hier op aarde. Ik eigenlijk net begin en bang ben om deze ontdekkingen in wat God betekent voor mij, alweer op te moeten geven. Ik ga er voor bidden. Deze angst bij God brengen waar die hoort. Dat ik rust mag krijgen in mijn leven. En niet bang hoef te zijn dat met de grote ontdekking van God, mijn leven op zal houden. Juist nu ik een kleine inkijk begin te krijgen in mijn eigen leven en het leven van anderen, is mijn leven mij meer waard dan ooit tevoren. Hecht ik aan dit leven en wil ik gaan genieten van alles wat er binnen het geloof aan schoonheid, waarheid en liefde te vinden is.

Daar zit mijn verdriet wat ik nu voel, in het verlangen nog een tijd op aarde te kunnen genieten van wat God en Christus betekenen voor mij. En deze liefde die ik voel in te zetten voor mijzelf, voor mijn geliefde, voor anderen en bovenal voor God. Het besef dat anderen mij voorgingen naar het eeuwige, zoekend op een moment dat ze nog plannen hadden, wakkert dit verdriet aan. Misschien haalt God mij ook eerder dan verwacht.

Al schrijvende realiseer ik mij ook dat de eeuwigheid wacht op mij. Net als op ieder ander. Een eeuwigheid van onvoorstelbare pracht, waar alles anders is dan ik mij kan voorstellen. Dat ik mijn angst bij Jezus Christus mag neerleggen, daar waar het hoort. Ik mag loslaten in het vertrouwen dat God de Vader voor mij zorgt. Hier nu op aarde, maar ook daar waar ik naartoe ga.

En zo kom ik uit op loslaten. Loslaten omdat alles wat ik vasthoudt groter wordt in mijn handen en hart, en alles wat ik loslaat mij dichter bij God brengt. Daar waar ik graag wil zijn. In wiens handen mijn hart en ziel veilig zijn. Bij wie ik met al mijn angsten en verdriet terecht kan.