Net als Hem, de gebrokenheid accepteren.

Net als Hem, kan je de gebrokenheid van mensen accepteren?

In mijn dagelijkse meditatiedagboek stond bovenstaande tekst. Het raakte mij. Wat was het dat mij daarin triggerde? Ik weet dat ik de gebrokenheid als christen dien te omarmen, maar hier stond toch iets anders. Het ‘anders’ zat daarin dat ik mij bewust werd van mijn eigen gebrokenheid.

De kern van mijn bestaan was lange tijd, mijn reddersrol. Ik schreef er eerder over. Dat ik tot een jaar of twee geleden, mij verantwoordelijk voelde voor anderen, voor situaties waarin ik belandde, voor zo’n beetje alles in het leven. Deze verantwoordelijkheid drukte zwaar op mij. Het was mijn gebrokenheid. Door de factoren die dit in stand hielden stukje bij beetje af te breken, heb ik mijzelf , met hulp van God, geheeld. Dat dit niet los gezien kan worden van mijn geloof in God is de hoofdzaak. Het geloof dat er maar, ik kan het niet genoeg zeggen, één Redder is Jezus Christus de zoon van God.

Dat Jezus Christus ook vaak Redder van mensen genoemd wordt, is een mooi houvast voor mij. Daardoor ben ik snel bij de kern van dat waar ik niet langer sterk in hoef te zijn, verantwoordelijkheid nemen voor het leven van de ander. Ieder mens, heeft de verantwoordelijkheid voor zijn/ haar eigen leven. Het is me al eigen geworden. Ik leef dit inzicht. Hoewel, soms kan ik nog steeds met oplossingen komen voor leed dat anderen beleven.

Donderdag nog, toen een collega vertelde over een pijnlijke hamstring, vroeg ik hem of hij een fysiotherapeut had bezocht. Toen hij ontkende, maakte ik een grap door hem te zeggen dat wanneer hij pijn had hij er vooral niets aan moest doen. We lachten er samen om. Toch bekroop mij later het gevoel, dat ik had kunnen volstaan met medeleven, iets in de trant van: “Wat vervelend voor je.” Zonder daarbij een oplossing voor zijn probleem aan te dragen.

Durven we echt dicht bij de gebrokenheid van anderen te zijn, zonder oplossingen aan te dragen die we de ander waarschijnlijk ook gunnen net als het ons geholpen zou hebben, maar die misschien in gegeven zijn door onze eigen reddersrol? Het helpt mij om dicht bij mezelf te kunnen zijn en anderen nabij te zijn zonder met allerlei oplossingen te komen van gedrag wat ik signaleer en waar nog ‘iets aan gedaan’ zou moeten worden.

Dat helpt niet om dicht bij de ander te komen, om de ander te accepteren zoals die is met alle gebrokenheid. Net als ik mijzelf accepteer met mijn eigen gebrokenheid. Want misschien heb ik dat nog niet helemaal gedaan. Werkt het niet zo, dat je de ander pas accepteert als je jezelf volkomen geaccepteerd hebt. Als een mens met onvolkomenheden. Overigens zonder jezelf zielig te vinden of minderwaardig. Met een gezonde portie zelfkennis zou ik zeggen.

Zo had ik ook een gesprek met een vrouw van wie de man al 5 jaar lang ziek is die ook erge pijnen heeft en daar allerlei pijnstillende medicijnen voor slikt. Ze vertelde dat ze soms hoopt dat het voorbij is voor hem. Ook voor haar zoon heeft ze zorg, die had nog niet zo lang geleden een psychose. Nu kon ik wél naast haar staan, even luisteren. Niet oplossen. Nou heel even, vroeg ik haar of ze wel eens in de kerk kwam om te genieten van een maaltijd. Daar moest ze niets van hebben. En ik slikte mijn voorstel snel in. Weet dan nog niet hoe ik daarin verder moest. Liet haar met rust. Ik gaf haar het grootste medicijn wat ik kon geven en al lange tijd doe: “Ik blijf voor je bidden.”: zei ik. “Ook voor je zoon.”

Als voormalig redder is dat de plek die God ons graag geeft, als doorgeefluik van het leed van mensen. Dat is mijn plek momenteel. Ik bid uitgebreid. Voor al die mensen die mijn pad kruisen. Mensen die wel wat verlichting op hun pad kunnen gebruiken. Ik bid en laat God zijn werk doen. Hij is zoveel groter dan ik mij kan voorstellen. Dus als er ook maar een klein spoortje van verlichting mogelijk is door mijn gebeden dan ben ik dankbaar. In mijn leven is daar genoeg bewijs van. Dus bid ik elke dag vol overgave tot Hem, voor mijn eigen gebrokenheid en de gebrokenheid van al die anderen.