Overgaan

Overgaan

Met het eind van het schooljaar in zicht kan je denken dat deze blog gaat over het eindrapport op school dat bepaalt of je naar de volgende klas gaat. Ik wil het hier niet hebben over prestaties die gekoppeld zijn aan het wel of niet overgaan, nee ik wil het hebben over het overgaan van je leven op aarde naar het leven in Gods Koninkrijk.

Ik lees hoe het woord ‘dood’ opduikt als woord om aan te geven dat het leven ophoudt. Maar niets is minder waar volgens mij. Het is een overgaan van het ene leven op aarde naar het andere leven bij God. Alleen Jezus had de macht om anderen terug te halen uit de ‘dood’. Ik zet het hier opzettelijk tussen aanhalingstekens. En zelf stond Hij op uit de dood.

Als je het woord dood gebruikt lijkt er geen enkel leven meer te bestaan. Alsof het daar stopt. Dat was ook het onderwerp van een gesprek dat ik laatst in de tram had met een man van halverwege 80. Hij dacht dat er, omdat hij niet meer naar de kerk ging, zijn leven zou eindigen. Ik kon hem hoop geven en deed dat ook. Getuigen van Gods genade.

Ons lichaam is inderdaad dan aan het eind, maar onze ziel zal voortleven. Bij God. En dat is iets dat wij ons niet kunnen voorstellen. Alhoewel. Hoe het zal zijn voorbij ons leven op aarde. Misschien is het de hemelse tuin van Eden waar Adam en Eva zich bevonden. Misschien is het de hemel waar engelen Gods je vergezellen. Het leven daar is echter met niets te vergelijken. Niet met het aardse leven zoals wij dat kennen. Daar mogen wij best over fantaseren. En dat is ook goed.

Ik las in het dagboek van Henri Nouwen. Hij heeft het over ‘dankbaar sterven’. Daarin beschrijft hij hoe je sterft. Laat je veel verdriet en onmin achter of ben je dankbaar voor wat het leven je gegeven heeft. Kan je in liefde zijn met de mensen die je na aan het hart liggen.

Daar gekomen, bij dat besef mag je vergeving vragen voor je zonden. Om de mensen die zich misschien gekwetst hebben gevoeld door jou. Je bij God mag komen en je ieder door wie jij je gekwetst hebt gevoeld mag vergeven. Dan moet ik denken aan het ‘Onze Vader’, waar staat: ‘..En vergeef ons onze schulden, zoals ook wij onze schuldenaren vergeven.’

Met vergeving hoef je niet te wachten tot je overgaat. Je mag vandaag nu en hier beginnen. Dat is nog niet makkelijk. Ik heb zelf ook heel wat steken laten vallen, maar ben alle gaten stuk voor stuk aan het stoppen. Daarbij heb ik gemerkt dat heling van wonden tijd vergt. Er is niet voor niets iets kapot gegaan. Met de juiste zorg, de juiste woorden (gebed), de juiste mensen, de enige echte God mag je erop vertrouwen dat je je leven zal helen. Dat God voor je zorgt. Dat je Hem 3x (zo las ik in ‘Koester je hart’.) op een dag mag bidden: Vader God, laat mij zien hoeveel U van mij houdt.

Soms zijn de mensen met wie je nog een rekening hebt openstaan er niet meer. Dat betekent nog niet dat je niet om vergeving mag vragen om iets wat je is aangedaan, of om vergeving mag vragen om dat wat je de ander aandeed. God is genadig, over alle levens heen. Ook als iets al heel lang geleden is. Misschien heb je zoiets meegemaakt en uit je geheugen verbannen.

Zo was ik verwikkeld in een incident tussen een man en een vriend van mij, nu ongeveer 35 jaar geleden. Mijn maat kwam voor mij op, toen ik wraak wilde nemen omdat ik een klap op mijn hoofd had gekregen. De dader stak mijn maat met een aardappelschilmesje en hij liep een kleine wond op aan zijn been. In de rechtszaak die later volgde, moest mijn maat een getuigenis afleggen. Toch voel ik dat ik fout was. Ik had nooit wraak mogen nemen. Los van de getuigenis. En nu en hier vraag ik God om vergeving van mijn houding toen.

Als ik ervoor bid moet ik huilen. Huilen voor al het leed dat ik anderen aangedaan heb. Leed voor al het leed dat ik mezelf aangedaan heb. De periode die ik schets van rond mijn 20-ste ging gepaard met veel drankmisbruik, alcohol. Als ik nu zie waar ik vandaag ben, had ik zo graag eerder in Gods huis terecht gekomen. Niet dat het nu te laat is, maar ik had zoveel meer kunnen betekenen in mijn eigen leven en de levens van anderen.

Ik was eigenlijk altijd bang, net zoals ik niet wilde denken aan het overgaan. Ik schoof die gedachte voor mij uit. Ik mag nu gaan leren over mijn leven hier met God in dit lichaam en mijn ziel die op een gegeven moment overgaat naar God. Als continuüm. Ik bedoel dat mijn ziel voortleeft ook na dit leven hier op aarde, zonder dat mijn ziel uitdooft. Hij gaat alleen maar op reis, van het stoffelijke naar het hemelse.