Snoeien in je levenstuin

Snoeien in je levenstuin

Afgelopen weekend kreeg ik van de schoonzus van mijn vriendin (de man van mijn vriendin overleed 14 jaar geleden) een boekje van Mirjam van der Vegt, ‘Koester je hart’ heet het. Hierin staan ‘40 stiltetips voor je leven’, die voor iemand die, zoals ik, mediteert niet aan dovemansoren gericht zijn. Fijn om te lezen hoe zij de stilte beleeft en vooral van woorden voorziet in dit boek.

Gisteren bleef mijn aandacht hangen bij tip nummer 1 ‘Snoeitijd’. Er zijn in mijn leven deze weken ineens volop nieuwe kansen die zich aandienen. Ik zie heel veel mogelijkheden. Maar tegelijk realiseer ik mij dat daar gelijk een valkuil in ligt. Dat ik teveel hooi op mijn vork neem. Maandagmiddag en avond, maar ook gisterenmiddag en avond had ik geen afspraken en vermaakte ik mij kostelijk met schrijven en lezen.

Schrijven en lezen, het zijn van die doodnormale zaken die voor wat betreft lezen heel veel mensen doen. Maar ik sta stil bij het gegeven dat het mij verrijkt. Ik begin de dag met het lezen van een blog over een bijbelstuk, dan de bijbel en het dagboek van Henri Nouwen. Dan verderop op de dag nog de krant en zoals maandagavond twee boeken die ik graag wilde lezen. Niet geheel toevallig over stilte en het geloof in God. Dat deed ik twee avonden achter elkaar. En dat voedt mij.

Het lezen inspireerde mij ook tot het schrijven van deze blog. Voorheen zou ik dan de tips die in het boek staan met jou de lezer gedeeld hebben. Maar nu volsta ik met wat ‘snoeien in mijn levenstuin’ voor mij betekent. Ik heb je immers al de titel van het boek aangereikt.

‘Snoeien in mijn levenstuin’ betekent voor mij dat ik voorzichtig te werk ga met de vele nieuwe mogelijkheden die God op mijn weg plaatst. Ik wil mensen begeleiden bij meditaties, maar wil daar bewust mee omgaan. Ook de tijdsinvestering daarin. Stilstaan bij wat ik nodig heb. Waar ik ruimte zie. En dat alles in samenspraak met mijn vriendin, zodat wij de kwaliteit van onze relatie kunnen blijven waarborgen. Want wie gebeurt het niet dat wanneer mooie kansen zich voordoen, mensen de ander ‘vergeten’. Zo was ik vorige week zo druk bezig met alles wat met het geven van de cursus samenhing, dat ik de aandacht voor haar kwijt was. Dat merkte zij en gaf zij aan. Ik schrok als het ware wakker. En ben mij nu meer bewust van de aandacht voor anderen ipv helemaal op mezelf gefocust zijn.

Zelfs als het in de bediening voor Gods Koninkrijk is, wil God niet dat we anderen verwaarlozen. Dat we ineens helemaal opgaan in dat waar ons hart vol van is. Juist ook in de liefde voor mijn vriendin vind ik de erkenning van de liefde die God nu in mij gelegd heeft. In onze liefde die er nu is, weet ik mij gezien. Voel ik dat zij mij nodig heeft, zoals ik haar nodig heb. En tegelijk kunnen we zonder elkaar. Zijn we niet verantwoordelijk voor elkaars leven. Dat vind ik zo mooi aan haar. Dat we ieder ons eigen pad gaan en toch heel nauw verbonden zijn met elkaar.

En zo probeer ik een balans te vinden in mijn relatie met haar en mijn eigen leven, en hoef ik niet te snoeien. Het gaat meer om het laten groeien van de vruchten die God er geplant heeft. De vruchten van de Geest, waarvan er één de liefde is. Althans voor mij. Die laat ik graag groeien, tot aan de hemel en ver daarbuiten. Die mag welig tieren de liefde, voor mijn vriendin, voor mijn naaste en voor God. En voor de hele schepping. Daar komt geen snoeimes aan te pas. Liefde is niet te stoppen. God is liefde.

En wat wil jij snoeien in je levenstuin?

Of staat je tuin er netjes bij en zit je naast de Tuinman te genieten van al het moois dat er bloeit?