Tramrails van het leven

Tramrails van het leven

Ineens kreeg ik net een idee over waar ik het in deze blog wil hebben; tramrails. Van die ijzeren buizen die altijd even ver van elkaar liggen omdat ze de tram moeten dragen. En wanneer de rails te dicht of te wijd uit elkaar zou liggen de tram zou ontsporen. Het is dus essentieel dat er precies genoeg afstand is dat ze hun taak, het dragen van de tram, kunnen uitvoeren. Wat opvallend is is dat de beide kanten van de rails verbonden worden door ijzeren staven die de afstand precies zo groot houden als de wielen van de tram die erop rijdt, net als bij een trein.

Waarom deze inleiding op mijn blog? Ik moest eraan denken toen ik dacht aan hoe ik en mijn vriendin twee totaal verschillende communicatiestijlen hanteren; zij direct, ik meer luisterend. Beiden zijn wij ondersteunend voor de mensen die van de tram gebruik maken en comfortabel en droog hun reis vervolgen. Ondertussen zijn wij verbonden, maar hoeven we elkaar niet in de weg te zitten. We dragen de ander ieder op onze eigen manier, en zijn samen in verbinding.

Wat hier belangrijk is, is dat ieder zijn eigen stijl heeft. Dat het één niet beter is dan het ander. En dat wij ondanks de verschillen beide hetzelfde willen, de ander de mogelijkheid bieden om zijn reis te vervolgen. Soms wordt dat ook faciliteren genoemd, laat dat nu precies de titel zijn van het programma waar zij zich sinds kort aan heeft verbonden. Ze noemt zich een facilitator.

Het mooie is dat we hetzelfde doel hebben, mensen dichter bij God brengen. Ik heb eerder veel nagedacht over mijn eigen proces en hoe dat mij hier heeft gebracht vandaag. En dat in ogenschouw genomen, kan ik veel beter begrijpen dat ieder ander zijn unieke eigen weg gaat. Zo is het ook met de mensen die ik ‘ondersteun’ waar het de rails betreft. Ik steun ze een klein stukje op hun reis. Zoals ik zelf ook in de tram stap en mij door anderen laat steunen. Die dan weer de rails onder mijn tram vormen, tenminste als het een stel is. Want dat maakt mijn metafoor nu treffend, het samen anderen ondersteunen. Maar er bestaat in Japan volgens mij ook een monorail, een trein die op één rail rijdt de naam zegt het al. Dus wanneer één iemand ondersteunt.

Dat samen verbonden zijn en toch een grote eigenheid bezitten, kenmerkt onze relatie. Daar zeg ik bij dat wij ook onder weg zijn, net als ieder ander. Dat gaat met vallen en opstaan. Niemand alleen God weet wat zich nog meer op die reis zal voordoen. Daar ben ik nieuwsgierig naar en het maakt me benieuwd wat God voor mij in petto heeft. Hoe ik samen met Hem mijn leven nu aan het inkleuren ben, en alle mensen die er dagelijks mijn pad kruisen. Onverwachte, maar ook bekende personen. Onverwachte ontmoetingen, maar ook geplande zoals een verjaardag gisteren. En overal kan het zijn dat je een stukje van Gods liefde mag ervaren. Hoe klein dat ook mag lijken.