De puzzelstukjes van Gods Koninkrijk

De puzzelstukjes van Gods Koninkrijk

Leven met de inwoning van Gods Geest gun ik iedereen. Het is zo verrijkend om te ondergaan. Zo mooi. Niet dat ik de Heilige Geest op een presenteerblaadje kreeg, maar het is alle inspanning waard geweest. Dat lijkt alsof ik klaar ben, maar niets is minder waar. Nu gebeurt het pas, en vooral begint het pas. De puzzelstukjes van Gods Koninkrijk liggen uitgespreid voor mijn levensblad, zoals stukjes van een puzzel op een blad liggen. Ik heb nu niet het gevoel dat ik de puzzel eerst moet sorteren naar kleur. Nee, ik neem wat God mij aanreikt en vertrouw steeds meer op zijn Aanwezigheid in mijn doen en laten.

Dat doen en laten wordt gekleurd door loslaten. Gisteren schreef ik een verhaal aan mijn vriendin van bijbelse proporties, het overgeven van een leven aan God. Loslaten van. En de moeder van een baby kreeg er leven voor terug, omdat ze in gebed tot God gekomen was.

Ik leer op kleine schaal los te laten, mijn angst voor de tandarts bijvoorbeeld. Ik was altijd bang voor een bezoek aan de tandarts, associeerde dat bezoek met een grote mogelijkheid tot pijn lijden. Maar vanochtend kon ik ineens deze angst bij God leggen, in het vertrouwen dat wat er met mij gebeurt in Gods hand is. Zelfs mijn grootste angst deel ik met Hem, de angst dat ik vanwege terugtrekkend tandvlees tanden moet laten trekken en een kunstgebit aangemeten krijg.

Dat zit zo. Mijn huidige tandarts vertelde me lang geleden dat mijn tandvlees zich terugtrok en ik rekening moest houden met het gevolg. Nu ik dit zo schrijf kan ik me dat nu juist weer niet herinneren, dat hij mij ook vertelde dat ik dan een kunstgebit zou krijgen. Het betreft overigens alleen de voorkant van mijn ondergebit. Dat hou ik sindsdien eigenlijk altijd in de gaten. Ik denk dat ik eigenlijk al die tijd ingevuld heb wat de consequentie ervan was, zonder dat ik dat daadwerkelijk gevraagd heb. Dat ga ik dan ook volgende keer doen. Het is wat mijn vriendin mij in het begin van de relatie vertelde :“NIVEA, Ad”. Ze bedoelde: Niet Invullen Voor Een Ander.

Het gaat zo makkelijk iemands mening over je leven inkleuren, ik geloof dat dat oordelen is. Dan heb ik een oordeel, een logische gevolgtrekking over datgene wat ik hoor. Terwijl ik de ander zijn eigen mening daarmee ontneem. Die staat namelijk vast in de gevolgtrekking die ik uit de woorden van anderen opmaakte. Het geeft een enorme vrijheid voor mij om mensen te vragen naar wat ze vinden. Ik denk dat ik altijd te bang was om mensen eerlijk te vragen wat ze vinden. Dan is het handig om in te vullen. Maar het is zo oneerlijk, zo redder-achtig. Ik ontneem de ander zijn verantwoordelijkheid. Wat trouwens in het hele redder-zijn voorkomt.

Ik moet bij Redder nu steevast aan Jezus denken, Hij is de enige echte Redder van mensen. Alleen Hij kan het predikaat Redder met grote eerbied dragen. Hij redde de mensheid, zonder zijn offer was ik hier vandaag niet in staat om voor God te kiezen.

Terug naar de puzzelstukjes in Gods Koninkrijk. Geef je licht van vertrouwen door aan anderen. Dat brengt mij bij een ander inzicht. Wanneer je anderen de puzzelstukjes naar Gods Koninkrijk aanreikt, kan het lijken of dat wat jij zegt weinig te maken heeft met op weg gaan naar Jezus. Maar iedere poging om mens onder de mensen te zijn, om liefde met liefde te beantwoorden, wordt gezegend door God.

Vanmiddag in de plaatselijk supermarkt raakte ik in gesprek met een jonge man, ik schat hem een jaar of 25. Ik reikte hem een ‘puzzelstukje’ aan. Wat deed ik? Ik ken zijn moeder en hoeveel moeite het haar kost om een relatie te vinden. Ik maakte contact met hem, hij vertelde hoe hij zijn moeder ter verantwoording riep. En hoe hij geldproblemen had en een tante als budgetcoach wilde inschakelen. Ik vertelde hem over mijn eigen leven, dat ik een crisis meemaakte en terug kwam in de kerk. En vroeg hem of hij zin had om naar de kerk te komen. Ik ken er niemand zei hij, en noemde maar één andere jongen die er kwam. Ik voegde toe dat de kerk niets kostte, daar moesten we om lachen. Hij zei dat hij eigenlijk geen zelfvertrouwen had en heel erg onzeker was. En net toen ik van Gods liefde voor mij in mijn leven en het van mezelf houden wilde getuigen gebeurde er iets vreemds, het alarm in de winkel ging af. Waarop wij ons naar de kassa begaven. Ik vertelde dat als hij nog eens wilde praten ik dat wel met hem wilde doen. Hij schudde me de hand.

Met dit voorbeeld wil ik aangeven, hoe ik een klein puzzelstukje legde in de puzzel van het leven van de ander. En tegelijk de ander een puzzelstukje in mijn leven legt. Want ik werd mij bewust van wat er gebeurde en daardoor kan ik uitdelen van Gods liefde. En tegelijk is dit verhaal misschien jouw puzzelstukje in jouw puzzel naar Gods Koninkrijk.