Ontweten

Ontweten

Beste lezer ik heb iets met taal, daarom schrijf ik zo graag. Ik googelde het woord ‘ontweten’ en kwam uit bij één enkele omschrijving ‘vergeten’. Maar het stond niet vermeld als bestaand woord, volgens een Nederlands woordenboek. Er is een boek geschreven dat zo heet, iets over Srebrenica. In die context kan ik ‘vergeten’ wel plaatsen. Maar waarom kom ik met dit woord op de proppen?

Het heeft te maken met mijn proces van verstilling die ik via meditatie steeds weer probeer te bereiken. Dat proces gaat voorbij aan alle weten. Voor bij aan alle kennis. Het is naar die plek in je, waar geen woorden nodig zijn maar waar geen grotere zeggingskracht bestaat dan in welke grote wijsheid is uit te drukken. Het is de plek waar je God ontmoeten kunt. Dat staat er heel resoluut en definieerbaar maar niets is minder waar. Je kunt er namelijk niet naar op zoek. Het overkomt je. En als het dan gebeurt is het één van de waardevolste ervaringen in het leven. Want ga maar na, wie wil God nou niet een keertje ontmoeten.

Als het nu bleef bij die twee mogelijke ontmoetingen op een dag met Hem in de stilte van je innerlijk, dan keek je daar vast naar uit iedere dag op de momenten dat je mediteerde maar er is nog iets wonderlijks aan de hand. Ik ervaar de laatste dagen sinds mijn eerste blog over de wedergeboorte van afgelopen zondag dat ik ook op de dag God heel de dag bij mij heb. Niet eens zozeer door stil te worden, maar doordat ik wonderlijke dingen meemaak, veelal ontmoetingen met mensen die mij zoals gisteren met kippenvel over mijn hele lijf laten rondlopen.

Dat is het grote wonder dat er in mij zich voltrekt. Een wonder van ontweten omdat het voorbij alle kennis gaat en toch ook weer niet. Gisteren was er een vriend bij mij op visite en ik zei dingen die ons beide soms optilden van het leven. Ik vind het lastig om hier niet hooghartig te worden, mij in een andere positie dan jou lezer te brengen. Misschien omdat ik aan de ene kant graag wil delen van de vreugde, maar anderzijds realiseer dat het ook alleen en al Gods kracht in mij is. Dat ik mij niet kan beroemen op enige eigen inbreng. Natuurlijk het is mijn leven, maar zonder God is dit niet mogelijk. En dat biedt gelijk een ieder de mogelijkheid om tot God te komen en in Zijn aanwezigheid te raken. Dat ik geen uitzonderingspositie heb. Daar is het mij ook om te doen in de meditatiecursus die ik aan het volgen ben. Ik wil anderen begeleiden in die meditaties, simpelweg alleen omdat wat ik ervaren heb graag wil delen met anderen en tegelijk de ander zijn stil verpozen met God en de uitwerking in het ‘gewone’ leven gun.

Vooral dat laatste is wat ik heel sterk heb ervaren sinds ik weer mediteer. Ik ‘weet’ (het is een vermoeden) dat dankzij het mediteren met God, ik nu zoveel geluk mag proeven. Dat ervaar ik heel sterk, hoewel daar geen aantoonbaar bewijs van is. Zo van je stopt er een kwartje in en het apparaat begint te spelen. Het heeft ook even geduurd voordat ik tot de huidige fase kwam. Ik denk dat ieder doel in de meditatie je afhaalt van wat je er door ervaren mag. Het is een kwestie van gewoon beginnen, en genieten van elke keer dat je stil bent. Ook al denk je dat je geen stap verder komt en lijkt er niets te gebeuren. Het is het grote loslaten van het leven, zoals ook tijdens het gesprek met een vriend van mij naar voren kwam. Loslaten van oude gewoonten, van alles wat je tot dan toe gebonden hield. Dan kom je los. En is er eigenlijk ineens niets, maar dan begint er juist een grote gevuldheid te zijn als je God in deze ruimte uitnodigt. Die vriend doet dat door te bidden, iedere ochtend. Dat neem ik graag van hem over en zo begon ik vanochtend ook, on(t)wetend van wat er komen gaat vandaag.