Maskers

De "gekke dagen" zijn weer over– carnaval tijd is passé tot November. Vind ik persoonlijk niet zo erg omdat ik met deze tijd niet echt iets heb. Als kind heb ik me wel eens verkleed maar dat is lang geleden. Omdat ik net een heel boeiend boek van Brennan Manning en Jim Hancock uitgelezen heb (“Posers, Fakers and Wannabees – Unmasking the real you&rdquo moest ik erover nadenken of we niet los van de carnaval soms wel maskers dragen.

In zijn boek heeft Manning het o.a. over “posers” of het “poser"-aandeel in zich zelf. Een “poser” is iemand die zich voor iets voordoet wat hij/zij niet is, zijn/haar eigenlijke “ik” niet laat zien, dus eigenlijk een masker draagt. Brennan schrijft dat de “poser” in ons zich voor het eerst in de kinderjaren toont wanneer we niet genoeg geliefd, afgewezen of verlaten worden. Dus gaan we afhankelijk worden van andere mensen en hun “oordeel” over ons. Dat doet iets met ons en ons gevoel van eigenwaarde.

Manning schrijft over zich zelf dat hij zijn gevoelens die hij voor zich zelf had op God heeft overgebracht. Hij voelde zich bij God alleen maar geborgen wanneer hij zich zelf als edel, genereus, liefdevol enz. dus als perfekt kon zien. Zijn “buitenkant” was heel belangrijk geworden, “zich vordooen als of” betekende alles voor hem. Hij zelf was het centrum van zijn eigen bestaan geworden.

Ik denk sommigen dingen van Manning zijn heel herkennbaar voor vele van ons – mij ingesloten. Wie heeft niet waardering en het gevoel van geliefd te willen worden nodig in zijn leven? Waarom zijn we hier op deze site bv.? En welke maskers dragen wij dan wel? Hoe veel tijd en energie stoppen wij in ons zelf en hoe we naar buiten verschijnen? Zijn wij zelf ons eigen centrum van bestaan? Manning citeerd Dietrich Bonhoeffer die eens over schuld het volgende heeft gezegd: “Waarvan je niet genoeg kunt krijgen, dat is jouw God”. Is dat dan niet ook het geval met betrekking tot ons zelf? Kunnen wij dan niet genoeg van ons zelf krijgen en moeten daarom een mooie masker opzetten om de mooie schijn te bewaren?

Hoe vaak verlies ik God niet uit mijn ogen, uit mijn denken, uit mijn rekening houden met? Hoe vaak is Hij niet het centrum van mjn bestaan omdat ik zo vaak met mezelf bezig ben, de “poser” in mij de overhand heeft, ik ervan overtuigd ben dat ik het allemaal zelf aankan en moet omdat ik het niet waard ben. En wat doet dat met mij als ik alleen maar om me zelf draai? Voel ik meer zin in mijn leven? Ben ik meer in staat tot liefde voor anderen? Ik vrees van niet. Vaak voel ik leegde die ik juist wel met zo veel bezigheden probeer te vullen.

Een eye-opener voor mij was het citaat van Augustinus: “Er kunnen maar twee manieren van liefde bestaan. De liefde voor God die tot onbaatzuchtig-zijn leidt of de liefde voor het “Ik” die leidt tot God-vergetelheid en tot God-ontkenning.”. Lijkt dat bij mij soms het geval te zijn? Wanneer leg ik mijn masker af?

bron: Brennan Manning en Jim Hancock: “Posers, Fakers and Wannabees – Unmasking the real you.” (p.33, 36, 47)