Ik als kind 17. Ongesteld

'Opoe van Roodeschool is bij mij geweest,' zei Gerda
'Ik heb ook een oma in Roodeschool', zei ik.
Maar iedereen lachte.
Ik begreep er nix van.
En ze wilden het me niet vertellen.
'Emma weet het ook niet,' zeiden ze.
En verder: 'zoek het zelf maar uit,' of zoiets.

Ik was er laat bij, dat begreep ik later.
Toen ik elf jaar was ging ik naar de Mavo. Pas in klas 3 kwam opoe van Roodeschool bij mij langs.
Normaal deed opoe dat in klas 6 van de basisschool al, en anders wel in klas 1 van de school daarna.
Ik wist van nix en schrok me dood toen ik bloed in mijn onderbroek zag. Ik wiste het schoon, maar dat hielp niet. Die avond vlak voor het slapen gaan, zei ik zachtjes tegen mijn moeder: 'ik heb allemaal bloed hier' en wees naar mijn kruis.
Mijn moeder schrok niet. Ze deed alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Ik moest mee naar de keuken en kreeg een paar dikke lappen. Maandverbanden, maar dan van badstof. En dat was het. Ik herinner me geen uitleg.
Badstoffen maandverband, wat een knoeiboel. Dat het lekte was zeker. Een dagje naar school, schoon verband mee. Donkere plekken in mijn rok. 'Je lekt', dat heb ik vaak gehoord.
Na gebruik moest het verband in een emmer met zout water weken. Mijn moeder spoelde de doeken en kookte ze uit in een pan op het gasstel in de keuken. Daarna waren ze weer gewoon wit.
Ik had geluk. Naast de knoeiboel met bloed en verband had ik er geen last van. En dat gebeurde wel. Ik hoorde verhalen over heftige buikpijn. Soms bleven meisjes daarvoor thuis of konden niet gymmen. Ze hadden 'menstruatiepijn' en slikten pillen. Wij hadden een gymleraar, een man, die vond dat 'ze zich niet moesten aanstellen'.

En dan dat woord: 'menstruatie'. Ik kon er geen kop of staart aan vastbinden. 'Opoe van Roodeschool' was tenminste nog te visualiseren. 'Het ouwe wijf komt weer langs met haar rode bloederige boel'.
Tegelijk denk ik dat 'opoe-van-roodeschool' een verzinsel was van de noordelijke meisjes rond Roodeschool.
Vandaag kom ik het zelfs op internet niet tegen.

Mijn moeder kreeg eens een doosje Tampax tampons toegestuurd per post. Ongevraagd. Ze waren voor haar dochters, stond in het begeleidende brief.
Maar dat ging niet gebeuren. Wij kregen de tampons niet. Wij wisten ook niet van dat pakketje. En ik wist niets van tampons. Ik kende alleen de stoffen maandverbanden en inmiddels ook de papieren wegwerpversie. Mijn moeder borg het doosje tampons veilig op in een kast. Ik kwam het toevallig tegen. Internet of andere informatiebronnen waren er niet. Ik wilde Het weten. Ik was nieuwsgierig naar mijn lijf en naar opoe. Dus nam ik het doosje mee naar mijn bed en las de bijsluiter. Ik las over de urinebuis en de vagina. Over de Tampax tampon die met een gladde huls in de vagina wordt geschoven. Gemakkelijk in te brengen stond er.
Ik heb het geprobeerd.
Het lukte niet.
Met een gewone tampon wilde het wel en daarna gebruikte ik OB-tampons.
Aan het gebruik van tampons zat een risico. Vriendinnen vertelden verhalen over vergeten tampons, die in de vagina zaten weg te rotten met fatale gevolgen voor de vruchtbaarheid. (de hele boel moest eruit, ze heeft dagen gejankt, haar hele toekomst was weggerot)