Ghosting

Sinds gisteren weet ik wat me een jaar geleden is overkomen – het fenomeen heet Ghosting. Iemand met wie je een relatie of intensief contact hebt gehad verdwijnd zo maar uit je leven zonder afscheid te nemen. Een fenomeen dat steeds vaker lijkt te gebeuren.

De mens met wie je contact hebt gehad stopt ermee – zo maar, op eens, zonder waarschuwing of afscheid te nemen, zonder verklaring. In eerste instantie wacht je natuurlijk, schrijf je nog een keer, wacht je weer. Het ramp scenario begint zich in je hoofd te vormen – ongeluk gehad, liegt in het ziekenhuis, vliegtuig neergestoort...noem het maar op.

Dan ga je aan je zelf twijfelen, je eigen gedrag nog kritischer bekijken. Wat heb ik verkeerd gedaan? Je leest je hele correspondentie nog een keer door op zoek naar een aanleiding dat dit had kunnen gebeuren. Niets te vinden. En toch lijkt die persoon van de aardbodem verdwenen. Het was niet voorspelbaar.

Dan ga je langzamerhand toch ook een beetje boos worden door onmacht en onbegrip, door het gevoel respectloos behandeld te worden zijn. Zo gedrag je toch niet als volwassen mens, of? Je kunt toch gewoon zeggen als het toch niet zo goed past.

Het is niet te vatten. Het slaat wonden en laat het vertrouwen in anderen mensen en hoe ze met elkaar omgaan even wat minder worden. Maar wantrouwen als winnaar in dit gruwelijk “spel” laten overblijven is zeker geen goede manier om ermee om en verder te gaan.

Ik wil open blijven tot anderen mensen, mijn nieuwsgierigheid houden en ook verder respectvol met anderen omgaan. Als die ander het niet kan - voor welke reden dan ook - is het zijn probleem en niet de mijne heb ik besloten. Desondanks wil ik Ghosting niet nog een keer meemaken.