Vriendschapsverdriet

Ik zit op mijn bank helemaal overdonderd van het bericht die mijn vrienden net hebben gestuurd. Ze gaan uit elkaar. Vier woorden die me rillingen en hoofdpijn van verdriet bezorgen.

Zag ik het komen? Ja en nee. Ja, omdat er altijd ruzie was over de kinderen, over werk, over hoe je dingen aanpakt of niet, over dit en dat – net als bij iedereen? Ik weet het niet meer.

De laatste keer dat ik bij hun op bezoek was in Amersfoort was het bijna net als altijd maar ik vond mijn vriendin een beetje veranderd – niet alleen door haar nieuwe baan, ze had het drukker maar was ook gelukkiger. De dagen waren te weinig om echt te kunnen praten.

En nee – niet hun. Ik ken haar al sinds eind jaren ’90, sinds mijn studie in Utrecht. Toen begon het ook tussen de beiden. Onze vriendschap heeft ook mijn verhuizing naar Duitsland overleefd en ook een lange pauze tussendoor. Ik was zelfs op hun bruiloft nog maar 5 jaar geleden. Het was totaal onvoorstelbaar dat ze ooit uit elkaar zouden gaan.

En toch is het gebeurd. Ze willen het goed doen voor de kinderen. Dat geloof ik wel. En toch is er groot verdriet.

En dat zet ik dan als blog op een datingsite...