Loods aan boord

Het wordt stiller om je heen.
Heel geleidelijk aan maak je terugtrekkende bewegingen uit de rumoerige wereld om je heen. Steeds meer onttrek je je aan het dringende appél van vele maatschappelijke verplichtingen.

Er is een weg te gaan.
Je bent niet de enige reiziger die deze weg bewandelt.
Je realiseert je dat je een metgezel hebt.
Echter, deze is niet tastbaar.
Heel dikwijls moet je je tred inhouden
en je fluistert: 'U bent mij zo kostbaar....'

Tijdens jouw leven heb je altijd gehunkerd
naar de bevestiging van de velen om je heen
totdat je steeds beter ging begrijpen
dat afhankelijkheid van mensen een weg is die nergens toe leidt.
Het alwetendheidsvisioen vervaagt.
Je stelt jezelf minder eisen.
Waarom zou je alles willen weten
en op alle vragen een antwoord moeten hebben?

Een domme dichter schreef een versregel
'Ik ben een god in het diepst van mijn gedachten'.
Sommigen bewandelen wegen die uitlopen op het eeuwige niets.
De weg van vrede kennen zij niet.

Een vrede, die alle verstand te boven gaat, verlicht je pad.
Je leest geïnspireerde boeken
en je bestudeert reisgidsen van ontdekkingsreizigers
die net als jij ook onderweg zijn.
De weg voor je kent veel ijkpunten,
richtingwijzers waar je rekening mee houdt.
Je bent niet de enige die alle wijsheid in pacht heeft.
Je kunt maar beter luisteren
terwijl jij je realiseert dat je lichaam een tempel van de heilige Geest is
die in je woont.
Hij zal je niet begeven.
Hij zal je niet verlaten.