Het geschenk

Het is als met het in ontvangst nemen van een geschenk.
Je weet dat het voor jou bedoeld is. Maar je durft het
niet zo maar aan te nemen.
Niet, dat je de gever niet vertrouwd. Verre van dat!
Echter, het lijkt wel, alsof er zoveel in jouw leven gebeurd
is, dat de gedachte in jouw hoofd is gaan postvatten, dat
je het geschenk niet waard bent.

Om de een of andere vreemde manier, denk je dat je het zèlf moet verdienen.
Dat je moet boeten, heel hard werken, het lijden niet schuwen, of, de onderste weg gaan voordat iemand zoals jij het cadeau mag aannemen om het daarna uit te pakken.
Het geschenk waardoor je je leven zult redden.

Wanneer je het geschenk mist, dan zou ook je toekomst een andere loop nemen.
Mijn God...... dat geschenk, als 't U blieft, dat past niet bij mij.
Ik wil u niet beledigen, heus, ik kan het niet aannemen.
Terwijl ik dat zeg, sta ik te trillen op m'n voeten.

M'n verzwakte verstand zegt dat ik de prijs van het aangeboden cadeau onmogelijk zelf kan verdienen. Het levenselixer is de enige Bron voor m'n redding.
Gedurende een langere tijd sta ik te aarzelen.
'Komt, koop, zonder geld', fluistert het in mijn gedachten.

Het geschenk van de vreemdeling.
De enige kans voor toegang tot het echte leven, waar ik altijd zo naar verlangd heb.
Het wordt me nu zo maar heel vrijgevig aangeboden.
En toch...... ben ik geblokkeerd m'n handen uit te strekken om het geschenk in ontvangst te nemen.

Hoor de stem van de Vreemdeling:
'Al zijn je zonden rood als scharlaken, ze worden wit als sneeuw.
Al jouw zwarigheden neem ik in een oogwenk weg.
Je kunt er niets tegenover stellen.
Geen prijs is te hoog en geen last te zwaar die de kloof kan overbruggen.
Door mijn geschenk aan te nemen, ga je het redden.'

Diep bewogen, en toch nog enigszins aarzelend, strek ik mijn handen uit
om dat immens grote cadeau van de vreemdeling te accepteren.
Ik ben om.
Ik wil de weg bewandelen zoals Hij die voor mij bedoeld heeft.