Reizen met het Openbaar Vervoer

Woensdag, 28 augustus 2018, is het zover.
Zestig jaar, na dato, na het afleggen van het klassikaal examen aan de Paul Kruger ULO-school te Coevorden. Voor de achtste keer werden we opgeroepen deel te nemen aan de school reünie voor de oud-scholieren.

M'n eerste klassenfoto met 32 "studenten" dateert van april 1955.
Vanuit het hele land reizen achttien oude jaars studenten, richting Drente, naar Coevorden. We worden verwacht tussen dertien en veertien uur in restaurant Talens in de Sallandsestraat.

M'n ietwat jongere vrouw is binnen ons huwelijk meestal degene die de ietwat moeilijker handelingen verricht, zoals het "ophalen" van kaartjes bij het Spoor van de Nederlandse Spoorwegen,
Zij brengt haar "lieve" man met de auto naar Station Driebergen-Zeist.
Zij geeft mij aanwijzingen welke knoppen van het vervoerstoestel ik moet intoetsen.
De eerste vijf seconden druk ik toch nog een verkeerde toets in.
Inmiddels één wachtende achter mij.
"Geeft niks joh, we doen het nog een keer".
Na het hele menu te hebben gevolgd geeft m'n OV-Jaarkaart aan de vrij-reizen-kaart te hebben "binnen" gehaald. Wanneer je het allemaal "door hebt" is het niet zo moeilijk.
Voor mensen onder de vijftig, een fluitje van een cent.

Ik neem afscheid van mijn vrouw en in mijn eentje loop ik door naar het juiste spoor.
Ik vergeet niet in te chequen.
Tien minuten later komt de intercity aan, richting Utrecht.
Steevast loop ik door naar boven, eerste etage van de trein, zalig uitzicht over de landerijen die we passeren. Na een paar minuten is de trein al in Utrecht.
Ik stap uit en neem in het immens grote N.S.Gebouw de trappen naar boven met de toegang naar alle spoorwegverbindingen.
Ik zoek het juiste bord op met de verwijzingen te reizen naar Groningen/Leeuwarden. Ik moet de intercity hebben die ook in Zwolle stopt, waar ik moet overstappen voor de trein die richting Emmen gaat,
Na ongeveer een half uur wachten pak ik op het juiste spoor de eerste verbinding die naar het Noorden gaat, een dubbel dekker waarin ik boven kan genieten met het uitzicht op al die landerijen en bossen, die we passeren.
Heerlijk zo'n sneltrein die niet bij alle plaatsen stopt.

Aangekomen bij Amersfoort, roept na enkele minuten wachten de treinomroeper om, dat het wachten is op de nieuwe machinist, die nog steeds niet is komen opdagen.
Na ongeveer een kwartier is hij er nog steeds niet.'
Even later geeft zij door dat er gelukkig een nieuwe machinist is gevonden.
Op mijn mobiel kijk ik naar de tijd omdat ik tussen dertien en veertien uur in Coevorden wordt verwacht. Inmiddels heeft mijn trein ongeveer twintig minuten vertraging opgelopen.

Naast me zit een oudere heer van omstreeks vijftig jaar een boek te lezen.
Aan zijn gezicht ontleen ik de mening, dat het maken van een praatje er wellicht niet inzit. Schuin tegenover mij zit een jonge meid van voor in de twintig. Met een verlegen glimlacht hebben onze blikken elkaar al een keer gekruist.
Ondertussen maak ik me zorgen, hoe zit dat ook nog weer, want in Zwolle gaat de trein verder met Arriva, een andere vervoersorganisatie.
Ik meen me te herinneren dat je dan eerst moet uitchequen en daarna bij een andere paal opnieuw weer moet inchequen. Aan wie vraag ik dat en er komt ook geen conducteur langs.
De jonge dame met oortjes in en een smartphone lijkt me er wel aardig uitzien.
Na ongeveer tien minuten heb ik voldoende moed verzameld haar de vraag te stellen hoe dat nu ook in z'n werk ging, dat in- en uitchequen.
Zij bevestigt mijn vermoedens.

Na ongeveer twintig minuten vertraging komt mijn trein in Zwolle aan.
Ik cheque uit
Via de reizigersinfo zoek ik het juiste perron voor de trein richting Emmen.
Ik kijk naar de vertrektijden en naar de tijdsaanduiding op mijn mobiel en die stelt me gerust dat ik ruimschoots voor veertien uur in Coevorden zal aankomen.
Alvorens in de laatste trein in te stappen moet ik inchequen.
Bij het spoor staan twee indentieke in- en uitcheque palen naast elkaar.
De ene is geel (Nederlandse Spoorwegen); de andere is blauw (Arriva).
Blijkbaar doe ik iets verkeerds en een spoorwegbeambte die bij de toestellen in de buurt staat helpt me alsnog "op de juiste manier" in te chequen bij Arriva.
Vriendelijk stelt hij mij gerust dat ik niet de enige ben die het soms niet allemaal weet.

Ongeveer een kwartier wachttijd. Ik heb nog de tijd gauw een kaasbroodje te kopen.
Inmiddels ben ik al zo'n twee uren onderweg.
In de trein zoek ik een plek op waar ik alleen kan zitten, in de hoop dat er niemand naast me komt zitten. In de voering van m'n jas heb ik een soort catechismusboekje meegenomen met 258 vraag- en antwoorden. Het bestuderen van dat boekje vind ik prettig leesvoer tijdens zo'n lange treinreis.

Tijdens het laatste treintraject begint m'n blaas op te spelen. Ik moet nodig.
Na het passeren van station Dalfsen heb ik moed verzameld het toilet op te zoeken.
Een jonge vrouw verlaat het toilet en strijkt twee meter verder neer.
De toegang tot het toilet blijft wijd open staan.
Ik naar binnen.
Ik zie een fel rood gekleurde knop bij de deur die je wel in drie verschillende standen kunt zetten. Ik trek tevergeefs aan de deur die geen centimeter meegeeft.
Hoe krijg ik die deur dicht?
Ik wil ook geen plasje doen met de deur open.
En ik vind het gênant om dat aan die dame te vragen, die twee meter voor me uit neer is gestreken.
Onverrichter zake zoek ik met een volle blaas m'n plek weer op
Voor de overige dertig minuten houd ik het wel vol.

Dertien uur vijfendertig kom ik in Coevorden aan.
Ik vergeet niet uit te chequen.
Op internet heb ik uitgeplozen waar de Sallandsestraat zich bevindt, namelijk vlak bij station. Toch vraag ik een jong echtpaar naar de straat. En, met een kleine omweg kom ik om kwart voor twee bij "mijn" restaurant aan.
Mijn eerste run is, uit te zoeken, waar het toilet is.
Geen nattigheid, het lukt allemaal.

Een allerhartelijkste ontmoeting volgt met de reeds aanwezige ex-scholieren.
Een ober komt met een grote schaal vol gebak en per ongeluk pak ik het grootste stuk mocca-taart dat er op ligt.
De volgende vijf en een half uren vliegen voorbij. Het is knoert gezellig en, wat valt er een boel te kletsen !!
Rond negentien uur dertig ren ik via een kortere weg naar het station om mijn trein te halen. Het regent een beetje; de lucht is donker.
Ik zoek naar de vertrek tijden en bel gauw even mijn vrouw om te vertellen dat ik nu op het station sta om te vertrekken.
Ik cheque in, alvorens te vertrekken in de trein die net aan komt rijden.
Ik zoek een lekker plekje op, en, af en toe bestudeer ik m'n catechismus boekje die ik al voor meer dan de helft heb doorgelezen.

Ik passeer Gramsbergen, waar m'n jongste zus woont.
Het hele stadje is opgetuigd in feestverlichting. Er valt vast wat te vieren.
Ik passeer station Hardenberg waar m'n oudere broer van tachtig woont.
Ik passeer Dalfsen waar, sinds ruim een jaar, m'n jongste dochter woont.
Ik kom aan te Zwolle.
Ik vergeet niet uit te chequen bij Arriva
Ik vergeet niet in te chequen bij de Nederlandse Spoorwegen.
Hoe simpel is het ook allemaal.

Ik kom aan bij de intercity die naar Utrecht zal gaan.
Een kwartier wachttijd in de trein is voor mij geen probleem.
Ik vind een lekker plekje boven in de trein waar ik in de schemering een leuk uitzcht heb op de uitgestrekte landerijen en bossen van de Veluwe.
Onderweg loopt de trein nog ruim een kwartier vertraging op.
Om 21 uur kom ik te Utrecht aan om over te stappen op de intercity die naar Arnhem gaat. Om die trein te pakken moet ik ruim een half uur wachten.
Ik bel nog gauw even mijn vrouw dat ik om vijf minuten voor tien op het station Driebergen-Zeist zal zijn.
Daar aangekomen, vergeet ik niet uit te chequen. En, ik neem plaats in de wachtkamer, om de komst van mijn vrouw af te wachten.
Vermoeid, maar voldaan, komen we laat in de avond aan in ons gezellige straatje.
Om elf uur 's avonds kruip ik in m'n bed.
Wát een indrukken, en, dat allemaal op één dag !!