Loslaten

Ik geloof, nee ik weet, dat ik op meerdere vlakken aan het loslaten ben. Het speelt al een tijdje, en ik ben er wat vol van. Dus nog maar weer een blog erover. Het was eerst op het gebied van een relatie, toen met wat God aan onverklaarbaars op mijn pad bracht. Maar ook mijn contacten hier op FF, met de een is er meer contact als met de ander maar het heilige moeten is eraf. Dat geeft ruimte voor mezelf maar ook voor de ander. In dat ‘niets’ in die ruimte is God. Doet God de dingen die Hij wil. En ondertussen ben ik stukje bij beetje deze macht van God aan het erkennen. En nog belangrijker op steeds meer gebieden in mijn leven aan het toelaten.

Ik geloof dat je best plannen mag maken, maar steeds vaker merk ik dat plannen voorbij gaan aan hoe ik mij op de dag voel of wat ik wil laten gebeuren. In dat laten gebeuren en dat wat God in je hoofd laat komen, dat is volgens mij ook God. Dat je gewoon de dag laat beginnen, je ideeën hebt voor de dag, maar leeft volgens het ritme van de dag.
Joyce Meyer schreef daarover dat je de Geest van God volgt. Het negeren van goddelijke leiding bij een bepaalde gedachte. Ze schrijft dat de duivel onze geest kan overspoelen met wilde gedachten, maar als we bidden en ons openstellen voor de Geest, zullen we spoedig het verschil kennen.

Zo was ik dinsdag van plan om naar de stad te gaan, en daar een cappuccino te drinken en wat te schrijven. Maar het zou licht gaan regenen en ik dacht bij de plaatselijke bakker, nee ik ga niet naar de stad. Ik stond al binnen en twijfelde nog, zou ik toch maar niet gaan? Maar ik besloot daar te blijven. Vervolgens had ik een heel persoonlijk gesprek met degene die daar werkte. En had ik alle tijd om mijn ochtend in te vullen; ik maakte mijn huis schoon, hing de was op, las de krant en ik bad tot God en las in de bijbel. En zo had het de invulling die ontstond omdat ik het plan losliet wat ik had. Het gevolg was een mooier en vervullender ochtend dan ik in eerste instantie van plan was.

Iemand die ik ken, had het vaak als het over ontmoeten ging over spontaniteit, en ik begreep niet hoe je nou juist spontaan kon zijn in ontmoetingen. Immers als je een afspraak maakt dan hoor je dat toch van tevoren te doen. Sinds kort heb ik begrepen wat zij bedoelde. Ze probeerde los te laten en te kijken of er op het moment dat er behoefte is, met iemand af te spreken. Op die manier blijf je dicht bij jezelf en weet je ook of je op dat moment ruimte, zin en behoefte hebt aan een afspraak.

Ik herinner mij kort geleden dat ik een keer een afspraak had met iemand die ik daarvoor kort geleden ook gesproken had, maar we hadden nu eenmaal een afspraak gepland dus hielden we ons daaraan. En ik realiseer mij nu wat er was, waarom ik de afspraak eigenlijk niet zo leuk vond. Ik had diegene een dag eerder gesproken, dus het was even genoeg. Een volgend keer zal ik toch even nadenken of ik wel behoefte heb aan contact.

Loslaten in het leven, en daar God ontmoeten. In die ruimte is het heerlijk, maar ook nog onwennig. Want je wil nog steeds geld verdienen met je baan, dus kan je moeilijk zeggen vandaag kom ik even niet. Nee, in die zin is regelmaat gewoon goed. Je hebt een doel, en dat komt iedere week terug. Die orde, rust en regelmaat is goed. Toch merk ik dat het werk me wat begint tegen te staan, zoals ik eerder schreef vanwege het potentieel dat nog in mij verborgen zit. Maar ook omdat ik het zo heerlijk vind om in de vrijheid van de dag tot leven te komen. Juist daar waar ik steeds vaker God ontmoet en elke keer weer een stukje dichter bij mezelf kom. En op dagen dat ik werk, hoe weinig dat uiteindelijk ook is, daar vandaan bij blijf. Bij God uit de buurt ben, maar dicht bij mensen. En ik begin steeds meer behoefte te krijgen aan dicht bij Hem te zijn. Of in ieder geval in een omgeving waar ik naast dicht bij God, misschien meer toe kom aan het werk Gods. En dat is er te zijn voor mensen die via mij in contact met zichzelf, en via mij met God in contact komen.

Wat is nu de conclusie van dit schrijven over loslaten. Dat er sowieso heel wat los te laten valt, als je zoals ik leefde in vasthouden en controle. Dat daar waar ik loslaat duidelijk voel dat God in de buurt komt. Dat mijn loslaten ruimte geeft die gevuld mag worden en dat ik niet in een gat val, wat ook ruimte zou kunnen veronderstellen, maar niet het soort gezonde ruimte. Nee, ik had God al maar merk nu dat God in al zijn grootheid daar is. In mijn zoeken naar een waardevol leven is God daar. Hij was er al heel lang, maar nu pas kan ik Hem de plek geven die Hem en daardoor mij toekomt. Dicht bij mijn hart.

Het lijkt wel alsof Hij zowel mijn leegte vult als mij de ruimte geeft om verder te zoeken. Een gevulde open ruimte. Dat geluk in tegenstrijdigheid kan alleen Hij je geven.