Wel weten

Afgelopen dinsdag deelde ik mijn blog met jullie getiteld ‘Niet weten’. Je kunt hem nog terug lezen. In die blog vertelde ik hoe ik Sylvia tegenkwam die mij vertelde over een vacature. En hoe zij daarbij aan mij dacht.
De conclusie van het verhaal was dat ik niet altijd goed begreep wat God wilde met de dingen die in mijn leven gebeuren en ik dat probeer los te laten. Dat ik mijn leven aan Hem toevertrouw.

Ik liet het gebeuren los en dacht er verder niet over na. Tot vandaag.
Dat komt door een boek dat ik aan het lezen ben, het heet ‘Grenzen stellen’ en is geschreven door Anselm Grün en Ramona Robben. Ik kreeg het te leen van mijn predikante nadat ik haar vertelde over een probleem waar ik mee zat.

Ik heb de wat rare gewoonte om dingen die indruk op mij maken uit boeken over te schrijven, of in mijn eigen woorden samen te vatten, om op die manier het dieper tot mij door te laten dringen. Zo ging het met hoofdstuk 13 uit dat boek, wat ik in ene bijna letterlijk overtypte omdat er zoveel herkenbaars, waars en voor mij belangrijks in stond. En vandaag hoofdstuk 14, het heet ‘Grenzen overschrijden’ met als onderschrift ‘Uitdagingen en moed’.

Eerst wordt beschreven hoe Jezus grenzen overschrijdt, sociale en religieuze. En dan hoe veel mensen graag iets willen bereiken, maar geen rekening houden met de consequenties.Ze zijn bang hun grenzen te verleggen. En dit een onvruchtbaar leven tot gevolg heeft.
Dan hoe mensen om gezond te kunnen leven de uitdaging nodig hebben om iets te presteren. En dat mensen terugschrikken voor hun eigen groeipotentieel. Wat in werkelijkheid niets anders is dan de angst om te schitteren. Die mensen vertrouwen de roeping die ze van God gekregen hebben niet.

Bovenstaande deed me terugdenken aan de ontmoeting met Sylvia. Hoe zij mij eigenlijk in contact bracht met mijn potentieel en mijn grenzen. Tot dat moment dacht ik helemaal niet na over een nieuwe baan. Had dat afgelopen zomer kort gedaan, maar weer losgelaten. Ik had mij verzoend met de gedachte op mijn huidige werkplek voorlopig goed te zitten. Het was immers rustig, vertrouwd en op een makkelijke afstand van mijn huis, qua reistijd. Dus een baan die ik wellicht tot mijn pensioen kon volhouden.

Maar ik zit in een nieuwe fase in mijn leven waarin al het oude aan herijking toe is. En waarin ik van plan ben de dingen die ik deed tegen het licht te houden. Het feit dat ik mij na een korte overdenking al openstelde voor een nieuwe baan is daar een bewijs van. Dan vallen er ineens allerlei dingen op zijn plek. Zo ook dus het voorval met Sylvia dat ik losliet. Maar waarvan ik nu de betekenis begin te begrijpen. Het was een eerste aanzet tot het aanboren van mijn potentieel zoals God dat voor mij bedoeld heeft.

Ik wil nog niet vooruitlopen op wat dit voor mij betekent. Dat houd ik nog even voor mezelf. Maar het geeft een heel nieuw perspectief voor mijn toekomst. In het boek staat er een mooie zin in die weergeeft hoe ik het beleef, die gaat zo ‘Wie een spirituele weg gaat moet de enge grenzen van zijn zelfbeperking en schuchterheid achter zich laten en de moed opbrengen de uitgestrektheid van God binnen te gaan.’
Dat vind ik mooi die uitgestrektheid, want dat is wat God voor je in petto heeft als je op Hem vertrouwt en loslaat.