Je laten kennen?

Zelf bekruipt mij soms het gevoel dat ik als single, alleen ben. Vooral in deze fase, en eerste Paasdag, dat ik mensen om mij heen wilde. Ik voelde me alleen. Wat ik deed, ik ging wandelen en dronk een cappuccino bij de lunchroom. Maar vooral, ik liep niet weg voor dat gevoel. Ik onderging het. En toen was het weg. Ik voelde dat ik door heel veel te lezen en na te denken over het proces waar ik in zit, ik eigenlijk de controle wil houden of terugkrijgen over mijn leven. Daar waar ik eigenlijk bang ben om mijn eigen leven te leiden. En daar zit de kern, door te realiseren dat ik een geliefd kind van God ben, hoef ik mij niet en nooit meer alleen te voelen. Nu niet en als ik naar de eeuwigheid ga niet.

Over die eenzaamheid las ik nog iets moois deze week.
Ik dacht altijd twee dingen over relaties, ten eerste dat een relatie mijn eenzaamheid zou oplossen. En dat een partner de enige zou zijn die mij echt helemaal zou moeten kennen.

Wat het eerste betreft, ik ben een kind van God en dus hoef ik mij nooit eenzaam meer te voelen. Dat is nog niet zo eenvoudig, maar ik begin te begrijpen dat ik dus nooit meer alleen hoef te zijn.
Hij is altijd bij mij, ook al ben ik mij dat niet bewust. Hij is voor je, achter je, naast je, boven je en onder je. Je mag je gedragen weten.

En ten tweede een partner hoeft je niet te kennen tot in het diepste van je ziel. Dat is aan jou en is het geheim in jou dat je eigenheid vergroot en je af dient te grenzen, omdat dat jou tot een uniek persoon maakt. Je hoeft de ander niet in heel zijn ziel en zaligheid te kennen, het is genoeg om naast de ander te kunnen staan.

Ik las het volgende in het boek ‘Grenzen stellen’ van Anselm Grün en Ramona Robben, zij schrijven dat wanneer je de ander gebruikt voor jezelf, zij dan spreken over de ‘ik-vergroting’. Je ziet de ander niet in zijn eigenheid, als iemand die heel anders is dan jij zelf. Je ziet haar/hem als degene die jou helpt jezelf te vinden. Je zoekt door de ander de vergroting van je eigen ik. Er is geen respect voor wat zich aan je greep onttrekt. Als je de ander nodig hebt voor je eigen zelfverwerkelijking zal je voortdurend teleurgesteld worden.

Dit is voor mij een echte eye-opener. Dat God dus degene is die mij echt helemaal en volkomen kent biedt troost, maar ook dat ik niet bezig hoef te zijn met mezelf helemaal te laten kennen. En in mijn geval misschien nog wel belangrijker dat ik de ander niet in de hand hoef te krijgen. Dit verlangen naar controle is wat bij mij altijd leidend was in contacten die ik had. En nu probeer ik dat los te laten omdat ik die veiligheid waar ik als kind behoefte aan had, niet meer nodig heb. Ik hoef de ander niet in de hand te houden, die is mans genoeg om zijn/haar eigen leven te leiden. En de veiligheid daar kan ik zelf voor zorgen en mijn energie in steken door tijdig mijn grenzen te communiceren en voor mezelf op te komen.