Vermoeide reiziger

- metamorfose -

Wie ik binnen laat
en wie ik buiten sluit.
Ik zit als koning op mijn troon
een bos met sleutels in mijn hand.

Een dienaar nadert:
"Koning"- een knieval volgt -
"een zwerver voor de deur,
hij vraagt een gunst."

"Laat hem maar binnen.
Ik zie wel wat ik doe".
En tot mijn ontsteltenis
zie ik een zwerver binnen komen.

M'n dood gewaande tweelingbroer.
Ik kan het niet geloven.
Ik wil dat iedereen vertrekt.
De koning en de zwerver blijft.

Het is alsof ik in een spiegel zie
diep in mijn eigen hart.
Ik heb het allemaal gedroomd
geen enkele lakei is meer te zien.

Nu ben ik koning
en zwerver tegelijk.
Mijn kroon ligt op de grond.
Ik zie nog slechts de spiegel.

De spiegel en mijn hart
en wat eens beerput was.
Ik laat het los.
De zwerver krijgt genâ.

Laat nu maar komen, Heer.
Mijn liefde is beperkt.
Kom wonen in mijn hart;
geheel de Uwe, Heer.

En dan, het wonder
geadopteerd, aangenomen.
De sleutelbos krijgt Hij.
Ik volg Hem, aan zijn hand.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Al ben je dan
aan het einde van je krachten,
nochtans,
zie Ik je staan.

Ik heb je nooit
uit het oog verloren.
En, lieve kind van Me
wat mensen van je dachten....

Laat dat
jouw denken niet verstoren.
Steunend op mijn arm
zullen we verder gaan.