Vijf uren terug in de tijd;
verslag van een vliegreis.
De terugtocht van Recife (N.O.Brazilië
via
Rio de Janeiro, 2000 kilometer zuidelijker,
naar Amsterdam vond ik echt een crime.
Onderweg dacht ik, dat wil ik nooit, nooit meer.
Echter, zeg nooit: "nooit".
We vertrokken om 4 uur uit Recife en kwamen om acht uur 's avonds aan in Rio de Janeiro om het vliegtuig te pakken dat om tien uur naar Amsterdam zou vliegen, die daar om twaalf uur de volgende dag aan zou moeten komen.
Je vliegt vijf uur terug in de tijd en alles bij elkaar opgeteld ben je non stop zo'n vijfentwintig uren onderweg.
Af en toe 's nachts tijdens de vlucht voelde ik me gebroken.
Nu krijg je, als individuele passagier, een assortiment van meer dan vijftig films aangeboden. Via een ingenieus aangebracht scherm op de achterkant van de stoel van de passagier voor je, kun je je keuzes maken.
Dat gaf me die laatste nacht tijdens onze terugtocht gedurende meerdere uren een "aangename" afleiding van m'n ellende. Hoewel, de films waren nu niet bepaald opbeurend, maar toch.....
Eerst bekeek ik de film, gemaakt naar aanleiding van het bekende boek van Jan Siebelink: "Knielen op een bed violen". Nadat ik vroeger dat boek gelezen had, dacht ik later, één keer lezen is wel voldoende. Zo veel in de mineur. Maar met de film boeide me het verhaal opnieuw.
Daarna keek ik naar een recent uitgekomen film over het Japan in de 17e eeuw over twee Portugese jezuïeten priesters die op zoek gaan naar de vermiste missionaris Ferreira. In die periode zijn vele duizenden christenen op een zeer wrede wijze om het leven gebracht. Het was een tijd van ongekende wreedheden, een ijselijk schouwspel.
Echter het verlegde de aandacht en het onderdrukken van de pijngrens van het zitten/hangen op die vliegtuigstoel.
Christenen werden aan kruisen vastgebonden en met bijna kokend water overgoten. Een toppunt van menselijke wreedheid die de ene mens de andere mens kan aandoen. Menig keer was de pijngrens en de angst voor de naderende dood te groot en herriepen gelovige Japanners hun (nieuwe) christelijke geloof. De film laat een verpletterende indruk achter waarbij je liever niet te lang bij stil wilt staan. Mijn vrouw die naast me zat verwonderde zich er al over dat ik er naar kon kijken.
Geleidelijk aan naderde het toestel Zuid Europa, Portugal, Zuid Frankrijk, België en..... een zucht van verlichting toen de daling nabij Schiphol werd ingezet. Drie kwartier later waren we de douaneposten gepasseerd en hadden we onze koffers weer in bezit. Wat een verrassing om onze oudste dochter in de armen te vallen die ons in haar auto weer naar huis bracht.
