De jongeman met het syndroom van Down

- indrukken die je wilt onthouden -

Een kleine maand geleden maakte ik op dinsdagavond
een godsdienstoefening mee in de kapel van JOCUM,
de basis van Jeugd met een Opdracht in Camaragibe.
We waren naar schatting met zo'n zestig mensen bij
elkaar gekomen.

Wanneer ik zelf voor het eerst naar een bijeenkomst ga, dan duik ik meestal een kwartier voor de aanvangstijd ergens rechts achter in de hoek zodat ik het geheel van het gebeuren optimaal kan meemaken en observeren.
Zo ook die avond. De dienst startte om 19.30 uur. Bij binnenkomst waren het Combo, muziekkanten al flink aan het oefenen. Krachtige christelijke lofprijzing vervulde de kleine ruimte.
Rond zes uur 's avonds is het buiten al aarde donker. Ook enkelen volgden buiten bij de open kozijnen de dienst. De kerkzaal begon aardig vol te lopen. Om me heen kijkend naar de gezichten was ik zo ongeveer de enige blanke Europeaan. Ik zag ook knulletjes van het Jongenshuis aan de Basis, waar m'n zoon als staflid werkt.

Links voor, vlak bij het podium, zat een stevige jongeman. Een jongeman met het syndroom van Down. Zijn aanwezigheid vulde de hele ruimte. Zeg maar, hij was op een plezierige manier dominant aanwezig. Net als ik vanuit de achterkant van de zaal de aanwezigen observeerde, deed hij hetzelfde aan de linker voorkant en keek veelvuldig naar achteren. De jongeman had me als vreemdeling al waargenomen. Hij zwaaide naar me met z'n hand en gaf me een vette knipoog. Spontaan reageerde ik op dezelfde manier terug.

De dienst was amper begonnen en hij kwam naar me toelopen om me, door de kerkbanken heen, enthousiast de hand te schudden. Mijn eigen hand schudde joviaal van harte mee en beider gezichten glommen terwijl we elkaar aankeken. Verder, de eerste drie kwartier van de ere dienst, waar de muziek bepalend is, dirigeerde hij - informeel - de hele kerkzaal.
Een verrukkelijk persoon om naar te kijken. Ik was diep ontroerd door deze spontane jongeman. Met zo'n gebeuren kon het christelijk gebeuren voor mij niet meer kapot. Temeer, omdat hij een organisch geheel vormde van het geheel.

Eén van de leidinggevenden van de Basis, een donkere dame van midden veertig hield een bezielende prediking, uiteraard in het Portugees en ze werd door een tolk in het Engels vertaald. De prediking handelde over Genesis 35 waar Jakob het huis van Laban verlaat en de opdracht geeft: "Doe weg de vreemde goden die in uw midden zijn, reinigt u en verwissel uw klederen". Deze mevrouw bezat een krachtig charisma en ik vond het prachtig, al naar mate ze op gang kam tijdens de prediking, er veel reacties van bijval uit de zaal kwam. Het gonsde van opwinding en ook, dat je ervoer dat de heerlijkheid van God op de mensen daalde.

De jonge broeder met het syndroom van Down bleef tijdens de gehele dienst deels naar achteren kijken en vibreerde mee met alles wat in dit samenzijn gevierd werd. Aan het eind van de dienst en het schudden van enkele handen verliet ik snel de bijeenkomst en de barbecue voor het kerkgebouw liet ik maar voor wat het was. Die avond had ik God en de mensen ontmoet, niet in het minst vanwege de jonge broeder met het syndroom van Down.