Paleisje voor mijn meisje

Na meerdere mislukte pogingen gebeurde dan toch het onverwachte, Faith had op een woning gereageerd en wonder boven wonder ze kreeg hem.

Vanaf dat moment veranderde ons leven van het ene op het andere moment. Van twee mensen die droomden over een mooie toekomst samen met een nieuwe woning voor Faith en een nieuwe baan voor mij (zodat ik samen met Faith in het nieuwe huis kon gaan wonen), werd de eerste droom ineens werkelijkheid.
Faith nam de verantwoordelijkheid op zich om het oude huis 'in te pakken' en alle regelzaken te regelen. Ik kreeg de verantwoordelijkheid voor het nieuwe huis met alles wat daar aan klussen bij zou komen kijken.

Zo gezegd zo gedaan zou je zeggen, ware het niet dat ik twee linker handen heb en een technisch inzicht heb van minus 10. Toch maakte ik een heus plan van aanpak. Alles zou gedaan moeten worden tot het moment dat ik voorjaarsvakantie kreeg, aan het eind van die week zouden we overgaan. Dus hadden we enkele weken om alles in orde te krijgen.

De eerste weken schuurden we en verfden we. Ik zeg we, want op een of andere manier gebeurde er iets heel wonderlijks; we kregen hulp. Dat is op zich misschien niet zo wonderlijk, ware het niet dat het iedere dag weer iemand anders was en nooit meer dan 1 persoon. De een hielp met verven, een klus die we de eerste twee weken deden. Toen was het tijd om de laminaatvloer te leggen met ondervloer. Daarna nog het vinyl en de gordijnrails. Al met al klussen waarin ik meer de aangever was dan degene die het heft in handen nam en zei wat er moest gebeuren.

En steeds was er weer hulp en kreeg 'het paleisje voor mijn meisje' steeds meer vorm. We dankten de Heer menig maal voor zoveel voorspoed, ook al zat er soms wel eens wat tegen. Wat ook heel normaal is bij een verhuizing. Wat heel fijn was, was dat Faith telkens weer de tijd nam om mij goed te verzorgen met eigengemaakte soep of voedzaam en smakelijk avondeten. Daardoor kon ik alles beter aan. Hulde Faith!

Ik hield mij fysiek en mentaal goed staande en kon veel meer aan dan ik had gedacht. Het was ook een kwestie van gewoon maar doen. Het was heel fijn om het stukje bij beetje te zien opknappen. Ik vond het werk ook niet vervelend. Vond mijzelf terug als een 'echte' man en voelde mij één met de andere klussers die ik in truien met verfvlekken hun inkopen bij Karwei zag doen.

Ik was echter wel iets heel belangrijks kwijt geraakt en dat was mijn geduld. Ik was moe en kon weinig van Faith hebben. Dat was een vreemde gewaarwording voor Faith waar ik haar soms mee confronteerde. En daar werd ik zeker geen leuker mens van. Arme Faith. Ze had het soms best moeilijk met die hardwerkende onhandige klusser en ik hield haar voor dat het alles te maken had met het paleisje dat er voor haar aankwam. En dat het na de verhuizing weer 'goed zou komen'; onze mantra immers.

Dat kwam het natuurlijk ook, maar ik heb echt heel veel tijd nodig gehad om bij te komen. Sinds deze week nu ik voor het eerst weer een krantje gelezen heb en wat boeken heb geleend bij de bieb. En zelfs een dichtbundel op de kop tikte merk ik dat ik eindelijk weer mezelf aan het worden ben. Ik weet niet precies wat 'lezen' met 'mezelf worden' te maken heeft, maar volgens mij is dit wat ik graag doe. En mij rustig maakt en beschouwend kan zijn over dat wat er in mij omgaat en in de rest van de wereld gebeurt. Dat is een nieuwe ontdekking, ik kan best fysieke arbeid aan maar ik gedij het best als ik beschouwend en onderhoudend mijn liefde kan delen met de mensen om mij heen.

Ondertussen is 'het paleisje voor mijn meisje' in gebruik maar nog lang niet af. Er moet nog heel veel gebeuren maar Faith woont er al zo goed en kwaad als dat kan. En ik...ik heb mijn geduld weer terug en probeer die leuke man te zijn die zij in de jaren voor de verhuizing zo heeft weten te waarderen. En ik heb er een nieuwe hobby bij, 'klussen'. Gelukkig hoef ik het niet meer in het tempo te doen van voor de verhuizing en dat past veel beter bij mij, en dan ben ik aangenamer gezelschap bovendien.