Vlekken in m'n schrift

Het gebeurde rond 1950.
Als jochie van een jaar of tien bezocht ik de School met de Bijbel.
Meester Roepers was de klasse onderwijzer.
Zijn bijnaam was "zwarte Marinus".
De juf en de meesters hadden allemaal een naam en een bijnaam.
We schreven onze sommen allemaal in een schrift met een kroontjespen.
Sommige sommen die de meester op het bord schreef,
vond ik heel erg moeilijk.
Ik durfde hem er ook niet goed naar te vragen als ik het niet begreep,
hoe het dan wél moest.
De opdrachten stonden op het bord en wij moesten het uitwerken.
Ik had net een splinternieuw schrift gekregen.
M'n kroontjespen had ik diep in het inktpotje gedoopt, en.....
oeps.... een dikke vette vieze vlek ontsierde m'n nieuwe schrift.
En de sommen lukten ook niet.
Ik zat ergens, midden in de klas.

Tijdens het sommenwerk moesten de leerlingen één voor één
naar de meester komen om te laten zien wat ze er van gemaakt hadden.
De meester begon meestal met de leerlingen die helemaal rechts zaten.
Zo duurde het wel twee weken voordat ik aan de beurt was
om met m'n sommenschrift naar de meester te gaan, want.....
onherroepelijk zou dat moment komen dat ik door de mand zou vallen.
De meester zou m'n sommen zien, die ik niet begreep
en..... hij zou de vlek zien die m'n schrift ontsierde.
Toen het moment daar was
en ik met knikkende knieën naar voren liep.....
was de meester niet boos.
Voor die kleine schooljongen bleef de wereld gewoon door draaien
zoals ie altijd gedraaid had.

Nadien is het nog honderden keren voorgevallen
dat ik opnieuw de sommen niet begreep
en vlekken in m'n nieuwe schrift maakte.
En elke keer wanneer ik die ontsierende vlekken weg wilde poetsen,
maakte ik het alleen maar erger.
De vlekken werden nog groter en buitensporiger.
De vlekken grijnsden me aan en hielden me uit m'n slaap.
De vlekken leidden een eigen bestaan
en terroriseerden m'n leven totdat het moment aanbrak......

Ik was al een grote knul van voor in de twintig.
Ik ging begrijpen waarom Jezus z'n leven gaf en z'n bloed moest vloeien.
Dat heilig bloed van Jezus, dat was een vlekkenverwijderaar.
Ik had dat nooit zo begrepen
en in een fractie van een seconde liet Hij me dat zien.
Dat doorbrekend besef hielp me om m'n leven
enigszins op de rit te krijgen.

Nu ik groot ben en oud begin te worden
- en nog steeds vlekken maak -
zoek ik Hem elke keer weer op
en vraag Hem nederig om die vlekkenverwijderaar tevoorschijn te halen.
Ik heb het inmiddels geaccepteerd dat ik nog steeds vlekken blijf maken.
En de meester is niet boos.
De Meester, die ik dien, is niet boos.
Soms geeft Hij mij een compleet nieuw schrift.
Dan heb ik er een zooitje van gemaakt.

Om me heen ontdek ik dat ook anderen met hun sommen
zitten te zwoegen en dat er van alles mis gaat.
Ik kan alleen maar zeggen:
Wees niet bang voor de Meester.
Hij heeft er wel een oplossing voor.
Je mag beginnen met een nieuwe lei.
Vandaag krijg je een schoon en nieuw schoolschrift
en........ de Meester wordt niet boos.