Gesprekken in het luchtledige......

Met deze zonnige dagen in het vroege voorjaar zijn we er op uitgetrokken, even weg van huis. Dat is een van de pluspunten, dat je zo maar weg van huis kunt gaan, wanneer je actieve leven grotendeels achter je ligt.
Heerlijk luieren in je relaxte kampeerfauteuiltje met een luchtig romannetje.
We maken wandelingen in het bos; gaan naar de markt van een gezellig dorp, ergens op de Veluwe.

Zoals zo heel dikwijls, betrap ik er mezelf op, dat ik binnen de context van dit genieten, hele gesprekken houdt in het luchtledige. Ik bedoel: binnen in m'n hoofd. Dat bepaald me er bij dat wij mensen, in het diepst van onze kern
sociale wezens zijn. De helft van m'n tijd bestaat uit het onderhouden van sociale verplichtingen. Het woord verplichting drukt niet precies uit wat ik bedoel.Die wirwar van al die wisselende contacten met mensen ervaar ik best als een voorrecht ondanks het probleem dat ik gemaakte afspraken moet cancelen wanneer we er met z'n tweetjes op uit gaan.

Op de fiets en tijdens onze wandelingen in het bos, houd ik, tijdens stiltes binnen ons samenzijn, hele gesprekken in het hoofd met Jan en alleman.
In m'n hoofd bevindt zich een ruime agenda waar allerhande mensen wonen die ik hoog nodig weer op moet zoeken. Soms knaagt er een licht schuldgevoel als ik iemand enkele weken niet heb opgezocht. Bij regelmaat voel ik me bij verschillende mensen verantwoordelijk voor hun geestelijk welzijn. En dan spelen zich hele gesprekken af in m'n hoofd van woord en wederwoord.

Wat is mijn sociale actie-radius? Ik raak er gewoon niet over uitgedacht.
Ik lees veelvuldig nieuwsartikelen omtrent begrippen als eenzaamheid. Als ik dit nieuws mag geloven zijn er in Nederland, een land met een statistisch hoog geluksgehalte, echt een paar miljoen eenzame mensen. En dat zijn niet alleen maar oudjes van tachtig plus.
Rond de recente verkiezingen is het onderwerp van "voltooid leven" weer uitgebreid aan de orde geweest.
In al die interactie met medemensen kun je slechts aansluiten bij het welzijnsniveau van die enkele individu. Er ontstaan gretige gesprekken wanneer je onderling veel herkenning aantreft. En soms worden gesprekken moeizaam als je niet verder komt dan de eenvoudige
abc-talk. De toekomst zal uitwijzen welke gesprekken van eeuwigheidswaarde zijn geweest. Echt, zonder gein, ikzelf ervaar dit als de kern van m'n persoonlijk welbevinden, het samen zoeken naar datgene wat verbindt.