M'n bonsaiboompje

Veertien dagen geleden:
"Wat wil je op jouw verjaardag?"
Stilte.
"Denk eens na, wat wil je nou op je verjaardag?"
Weer enkele seconden stilte. Ik fronste m'n wenkbrauwen.
M'n fantasie reikte niet verder dan:
"Geef me maar een boekenbon."
"Die krijg je niet".
"Ik zal er over nadenken".

Twee dagen deed ik zorgvuldig m'n best om over deze gewichtige vraag na te denken. Wat geef je nou een man van vijfenzeventig jaar die alles al heeft? Ik waagde er zelfs een gebedje aan.
Ineens kreeg ik licht: Een bonsaiboompje.

Onze jongste zoon werkt sinds kort als aankomend missionaris in Brazilië.
Eén van z'n hobby's was het verzorgen van z'n beide bonsaiboompjes.
Ik wist, in de tegenwoordigheid van zo'n boompje zou ik dagelijks aan hem denken. M'n motivatie voor de juiste keuze was zuiver.
Met een opgelucht gemoed vertelde ik m'n vrouw:
"Ik wil een bonsaiboompje"
Met een vergulde glimlach keek ze me aan.

Goede raad is duur.
Hoe kom je nou aan een bonsaiboompje?
Ik in de telefoon voor het raadplegen van tuinderijen en bloemwinkels.
Na verschillende telefoontjes gaf een aardige juffrouw die de telefoon opnam, mij de naam van de firma van een bonsaikwekerij in Harmelen.
Die bewuste zaterdag waren ze tot 13.00 uur open.
Met hulp van onze tomtom en vijfentwintig kilometer rijden kwamen we aan bij enkele enorme kassen.
Allemaal bonsaiboompjes !!!
Om een lang verhaal kort te maken,
we kochten een allerliefst bonsai appelboompje van zo'n dertig centimeter hoogte. Een stuk of wat appeltjes hingen aan de takken en het boompje zat vol in de knoppen. Enkele knopjes stonden op het punt van uitbreken.

Van de verkoper kregen we een paar goede tips voor de verzorging.
Boven op de vijfenzestig euries kwam nog een flacon van vloeibare mest erbij. Dat was echt wel nodig.
Eén van de boompjes van onze zoon had het loodje gelegd door gebrek aan mest. Dat hield voor mij een geestelijke les in.

Morgen (zaterdag) is het een week geleden dat we het boompje kochten.
Het appelboompje staat buiten in onze achtertuin.
Dezelfde dag nog kochten we in een kringloopcentrum een tafeltje van tachtig centimeter hoogte, zodat we vanuit onze woonkamer zicht konden houden op mijn (ons) boompje.
En dat was genieten met deze zonnige dagen.
Omdat de nachten koud waren zette ik haar 's nachts in de schuur.

De verzorgingsvoorschriften voor het boompje waren al enigszins verwaaid in m'n grijze cellen. Echter niet in het hoofd van m'n vrouw.
Zij was wel zo attent mij aan de nodige details te herinneren.
Wanneer de grond droog aanvoelt, het boompje dompelen.
Luchtbellen komen naar boven en, wanneer die bellen stoppen,
is de grond voldoende verzadigd.
Met deze weersomstandigheden betekent dat zo ongeveer,
om de dag dompelen.
Ik heb me inmiddels twee boeken aangeschaft
om de verzorging voor haar goed ter harte te nemen.
Inmiddels geniet ik van het uitzicht op m'n appelboompje
en denk tegelijk aan onze zoon in Brazilië
die samen met z'n vrouw in Gods wijngaard werkt.