Appeltjes jatten uit de boomgaard

Toen ik omstreeks m'n vijftiende levensjaar de bijbel ontdekte als het meest boeiende levensboek, gingen er geleidelijk aan steeds meer dingen in m'n leven veranderen.
Op een gegeven moment ging m'n geweten spreken en ik herinnerde me allerlei dingen waar ik het met eerlijkheid niet even nauw nam.
M'n vader had een loodsmelterij. Daar werd lood omgesmolten, bedoeld voor de zetmachine die de kopij aanleverde voor de kranten die we uitbrachten.
In die tijd had je nog een petroleum man, die ook oude metalen opkocht. En ik verkocht aan hem wel eens lood dat geld opbracht. En dat was echt niet de bedoeling !! En zo waren er nog wel meer dingen uit m'n leven die niet in de haak waren. M'n geweten werd griezelig nauwkeurig.
Een paar keer legde ik een brief voor m'n vader ergens neer, waarin ik m'n ongerechtigheden beleed. Om het zo maar in een gesprek te benoemen, dat durfde ik niet. In die tijd verstuurde ik heel wat brieven.

In Coevorden bezocht ik de MULO. Uit de omliggende dorpen gingen honderden scholieren naar het vervolgonderwijs in Coevorden. We fietsten in grote groepen naar de scholen toe en in kleinere groepen weer terug naar huis. Net als groepen spreeuwen. Zo fietsten we met een man of twintig langs een appelboomgaard. De grootste belhamels gaven het signaal; fietsen in de berm van de sloot. En de hele groep de boomgaard in. Ik maakte ook deel uit van zo'n groep snoodaards. Beladen met lekkere appeltjes terug naar onze fietsen.
Lang nadien heb ik tientallen keren overdacht, moet ik daar nog een keer bij die boer aankloppen, dat ik appeltjes gestolen had. Tot de dag van vandaag heb ik die moed niet kunnen opbrengen.

De rest van m'n leven heb ik rond gelopen met een gevoelig geweten. Er was altijd wel iets wat er om vroeg om m'n geweten te ontlasten. Heel vaak gaf ik prioriteit aan die stem. Dat had ook alles te maken met m'n gebedsleven. Echter, veelvuldig oefende ik me ook in de kunst van het "vergeten". De lijst van m'n overtredingen werden langer en langer.
Zeven jaar geleden bevond ik me in een christelijke conferentie en in het midden van de week verdeelden we de groep in meerdere workshops.
Ik maakte deel uit van een gebedsgroep van zo'n twintig personen. We trokken ongeveer een uur uit voor een meditatieve oefening.
Het gebeurde tijdens dat uur dat ik een heuse ontmoeting met Jezus Zelf had. Met een zekere schroom schrijf ik hierover. Die ontmoeting hield bijna drie kwartier aan. Ik zal niet alles vertellen.
M'n puberteits- en adolescentie jaren waren voor mij bar problematische jaren. Wat een getob om volwassen te worden. En tijdens die workshop kwam Jezus me tegemoet, en bleef stil staan bij al die pijnpunten die ik nooit kon vergeten. Bij dingen waarover ik me diep schaamde. Elke keer keek ik naar Hem op en ik zag geen greintje van veroordeling op zijn gezicht. Hersengolven vingen voortdurend de bijbeltekst op uit Romeinen acht: "Zo is er dan geen veroordeling voor hen die in Christus Jezus zijn."

Dit is de vierde blog rond het thema "gebed". Op alle mogelijke manieren is het God Zelf die door zijn Woord, en, zelfs in een hemels visioen, ons opzoekt en aan ons Zijn liefde verklaart. Hij lokt ons zodat we het als zeer vanzelfsprekend ervaren er naar te verlangen om met Hem te communiceren.