Ik neem je niks kwalijk - 2 -

Hoe ik mijn gebedsleven kan verbeteren

De avond van gisteren, laat in bed, had ik m'n romannetjes mee naar boven genomen. Na één hoofdstuk lezen kom ik er achter dat ik die ene roman al had gelezen. Daarna begon ik aan de tweede roman, die van Jos van Manen-Pieters. In haar romans verstaat ze de kunst om een pastoraal probleem diepgaand uit te werken binnen een romance van twee mensen.
Na het lezen van tien bladzijden van een aangrijpende start in het tweede boek, kom ik midden in de situatie waarom één van m'n zonen weduwnaar werd. Wekelijks ontmoet ik m'n slimme kleindochter van elf die als twee druppels water op haar overleden moeder lijkt.
Op zo'n moment vervloeien de tijden van toen en nu. Ik weet nog, in die tijd van golven van familieverdriet, ik een intense steun ondervond in m'n persoonlijke omgang met de Heer.

Wanneer ik schrijf over bidden, dan betekent dit voor mij een existentieel onderwerp van het ingaan in de relatie waar ik geleidelijk aan steeds verder in groeide. Na een periode van zestig jaren bewust christen zijn val ik terug in een Paulinisch denken: "ik heb de goede strijd gestreden; ik heb het geloof behouden."

Wanneer ik probeer enkele dingen over gebed aan het papier toe te vertrouwen, is dit vanuit een overtuiging, dat de verdieping in het gebed groeit, mede dank zij vele moeilijke situaties die we van tijd tot tijd het hoofd moeten bieden.
Waar de een wankelt en de kracht mist om weer op te staan, groet het geloof van de ander ondanks de verdrukking.
Jezus Zelf vertelt het verhaal van de farizeeër die zo ingenomen was met z'n godsdienstig leven. Zijn denkraam was helaas niet in God Zelf verankerd.

Toen ik nog een jonge knaap was van voor in de twintig bad ik tot God met een ernstige overgave om een wederhelft te ontdekken met wie ik gelukkig zou kunnen worden. Na veel vijven en zessen raakte ik een paar jaar later verliefd op de vrouw van mijn dromen.
Periodes van crises, moeite en nood heeft ons alleen maar dichter naar elkaar toe gebracht. In zeker opzicht is gebed steeds een verbindende schakel geweest.

Gebed is verankerd in ons ouderbeeld.
Gisteren, tijdens een van de gesprekken in het kringloopcentrum, vertelde één van de bezoekers over z'n bekering. Opgegroeid in een streng kerkelijk milieu, een van de tien kinderen, was hij dikwijls het voorwerp van lijfelijke straffen door z'n pa en het onderwerp van een verschrikkelijke hel
kwam vaak ter sprake.
Hij maakte een concrete bekering door tijdens het deelnemen aan de Alpha cursus. Echter, toen de begeleiders van de Alpha groep probeerden duidelijk te maken dat God een liefhebbend Vader was, raakte hij compleet in paniek bij het begrip "vader".
Tijdens de groei van ons christen zijn hebben we soms hulp nodig van mede gelovigen om bevrijd te worden van een onzuiver godsbeeld die te herleiden is naar trauma's die we in onze jeugd hebben opgelopen.