Hoe gaat het nu eigenlijk met je?

Om m'n tijd een beetje te verdoen, kruip ik achter m'n laptop en zoek min of meer werktuigelijk funky fish op met de gedachte, wie weet, vraagt er iemand hoe het met me gaat. Iemand natuurlijk, die dat ook echt meent. Zulke gedachten processen spelen zich alleen in mijn gedachten af.
Na vijf weken ziek zijn probeer ik voor de vierde keer opnieuw weer overeind te krabbelen, koortsvrij te worden. M'n vrouw heeft alle afspraken voor het weekend afgezegd. "Je moet eerst een hele week koortsvrij zijn voordat je weer wat mag gaan doen". Ik heb me bereidwillig onder curatele gesteld.

Maar nu, om op die vraag terug te komen. "Hoe gaat het met je?"
Tot over m'n zestigste vond ik dit een echt vervelende vraag die mensen aan mij konden stellen. Als hooggevoelig jongetje heb ik m'n hele leven gevonden dat je in alle details mensen voor honderd procent naar waarheid moest informeren. Bij die vraag wist ik altijd wel een zwart plekje dat m'n leven ontsierde. Hoewel ik hooggelovig ben, neigde ik in m'n leven me steeds te concentreren op die zwarte plekjes
waar ik een afkeer van had.

Ik ben super gelukkig dat ik al weer bijna tien jaren lang gepensioneerd ben.
Je mag me gerust vragen hoe het met me gaat. Het gaat geweldig met me. De laatste zeven jaren heb ik me enorm uitgesloofd voor (oudere) mensen die min of meer aangewezen zijn op mijn hulp, of, beter gezegd, op mijn nabijheid. Ik ben er achter gekomen, dat zulke relaties enorm genezend werken. Vooral als je min of meer gehandicapt bent door de een of andere persoonlijkheidsstoornis. Niet geconcentreerd blijven op je zelf en je kwellen met eindeloos zelfonderzoek hoe goed het wel met je gaat. Nee, gewoon de handen uit de mouwen steken en omzien naar mensen, die maatschappelijk best wel wat genegenheid kunnen gebruiken. Je wordt er waarachtig een aardiger mens van.

Tsja, en hoe het nu met me gaat? Ik ontvang, natuurlijk "uit genade", wat meer inlevingsgevoel voor enkelen onder ons die het fysiek zwaar voor de kiezen hebben. Misschien word ik nog wel een aardiger mens dan ik al was. M'n geheim is, dat ik een maanchristen ben. Geen naamchristen, maar een maanchristen. Ik dien namelijk een geweldige Heer. Ik houd echt van hem en dat is niet alleen maar sentiment. Dat heb ik me afgelopen maand ook meerdere keren gerealiseerd.
De maan ontvangt haar licht van de zon. Wanneer we in verwondering zijn omtrent haar schoonheid, dan is dat, dank zij de zon. Wanneer iemand iets moois in me ziet, dan is dat omdat ik leef vanuit verbondenheid met Hem.
Jezus specialiseert er zich in mooie mensen te maken.