Klasse reünie

Vandaag stond ie weer op m'n e-mail.
Een voorlopige toezegging voor het organiseren van de klasse reünie.
Zo'n zestig jaar geleden maakte ik deel uit van die groep,
de MULO (meer uitgebreid lager onderwijs).
Ruim vijftien jaar geleden bezocht ik de eerste reünie;
daarna nog een keer en toen liet ik meerdere keren verstek gaan.
Waar het mijn prestaties op deze school betreft,
was dit voor mij een miserabele tijd waaraan ik geen prettige herinnering koester.
Maar deze keer, ik denk dat ik weer eens moet gaan,
al is het dan vanuit een tijd van zestig jaren terug.
De meesten leven nog.
Sommigen hebben afgehaakt.
Vanuit een gevoel van solidariteit denk ik: "Toch weer eens gaan".
Omdat iedereen ouder wordt,
wordt deze reünie nu om het jaar georganiseerd..
Ik wil toch nog een keer gaan, al is het dan ook met gemengde gevoelens.
Ik bewonder die enkelen uit die klas die steeds weer de moeite nemen
om deze reünie te organiseren.
Op twee meiden, voor in de klas, vriendinnen van elkaar,
was ik heimelijk verliefd.
Ze hebben het nooit geweten en ze zullen het nooit weten.
Toch wel een beetje apart, een groep mensen
met wie je zestig jaren geleden in de schoolbanken zat.
De herinnering aan het lerarenkorps.
Herinneringen aan al die keren dat ik spijbelde van school.
Die wiskunde sommen die ik nooit maar onder de knie kreeg
en niet te vergeten die moeilijke Franse taal.
Het lijkt of de jaren mij hebben ingehaald.
Met vreugde en zeer grote blijdschap ga ik de toekomst tegemoet.
Was het leven van toen een worsteling om iemand te worden;
dan dank ik nu voor geschonken leven.
Toch maar naar de reünie;
je open stellen voor oud-klasgenoten.
Was het niet alleen voor jezelf, dan toch voor de ander.