Een volk dat in duisternis wandelt

- Ad en Vera feuilleton; afl. 59 -

Ad kon de slaap niet vatten.
's Avonds, zo rond negenen, belde z'n moeder met de vraag of het schikte wanneer ze samen in één van de komende weekenden langs zouden komen. De brieven van Ad hadden heel wat overhoop gehaald.
Saampjes hadden ze Jesaja 9 bestudeerd, gelezen en nog eens gelezen.
"Het volk dat in duisternis wandelt zal een groot licht zien".
Moeder vertelde dat bij vader, als het ware, de dam doorbrak.
De twijfel omtrent de zekerheid van het geloof, waar vader decennia mee had geworsteld, die trok zich terug. Vader verwoordde het zo, wanneer hij naar z'n eigen hart keek, dan had hij nu eindelijk het gevoel, dat het licht werd aangestoken. Ja, zo vatte hij het samen.: "Het licht werd aangestoken."
En hoe langer ze samen er over nadachten, hoe meer hun harten van blijdschap vervuld werden.

"Je hebt er goed aan gedaan, jongen, dat jij jouw pa brieven hebt gestuurd. Voor vader is het nooit gemakkelijk geweest om met zijn kinderen over de geestelijke dingen te praten. Echter, het heeft er alle schijn van dat dit licht bij ons allebei doorbreekt."
Pa zei tegen mij: "Bel jij die jongelui maar Greet om te overleggen dat we gauw een keer een weekend bij hen langs komen. Doe jij dat maar."
"Weet je, Adriaan, je vader is bang dat hij emotioneel wordt, daarom moest ik jou bellen. Mannen, ik zal ze nooit helemaal begrijpen."

Moeder wilde het gesprek niet te lang maken. Ad had tegen z'n moeder gezegd dat hij het met Vera zou overleggen en dat hij het hen de volgende dag zou laten weten.
Daar hadden Vera en hij nog een lang gesprek gehad. Er kwamen zo veel lijnen samen in hun leven. Vera dacht er aan terug hoe ook haar eigen vader een jaar geleden tot een levend geloof kwam, dit tot grote vreugde van haar moeder.
En nu dit, mede dank zij Ad z'n brieven en gebeden voor zijn ouders.
Er waren zich allerlei veranderingen aan het voltrekken bij die "ouwelui" van hem.

Zo rond elven lagen ze samen in bed.
Vera was al gauw vertrokken maar Ad kon het eerste uur de slaap niet vatten.
"Here God, wat doet U toch allemaal in ons leven? Wilt u me helpen om op de goede manier met al deze veranderingen om te gaan. Here, ik wil niets liever dan om mijn ouders te eren en hen met respect te bejegenen. Wilt U dan ook de wijsheid geven om samen deze gesprekken aan te gaan".
Zo worstelde Ad met z'n gevoelens totdat hij daarna ook de rust kreeg, dat de Here alles in zijn hand had. Vervolgens gleed hij weg in een gelukzalige slaap.